شیب نود درجه دیگر فرد را به جایی نمی رساند بلکه عملا مبدل به یک سد می شود. دیواری پیش روی ماست که عبور از آن جز با خرد کردنش ممکن نخواهد بود. از این لحاظ است که در ساختمان های بلند، شیب پلکان را خیلی کمتر از نود درجه می گیرند و به همین خاطر، طول پلکان بسیار بیشتر از طول خود ساختمان می شود.
این طولِ بیشتر از طول خودِ ساختمان را همچنین نمی توان به صورت یک “تک خط” در دل ساختمان جا داد. از اینرو این تک خط مداوما تغییر جهت داده و در حین این تغییر جهت ها مفهومی شکل می گیرد تحت عنوان پاگرد! پاگرد چیزی نیست جز یک سطح آزاد بین تغییر جهت خط-مسیرهای پلکان مفروض.
این تمثیل را می توان دقیقا در زمینه ی تفکر نیز کاربست پذیر دانست. اگر خیلی سریع تفکر کنیم، شیب زیادِ تفکر باعث می شود که با سدی صعودناپذیر روبرو شویم. پس قاعدتا شیبی کم و با پاگردهای متعدد نیازمندیم، اگر طالب آن هستیم که مسیر تفکرمان در ساختمان فکریه ی ما جا شود.
برای یک اندیشمند، پاگرد برهه ای از اندیشه سازی است که وی بالا نمی رود. برای مدت زمانی در آن جا توقف می کند و این توقف ها حتی شرایطی را مهیا می سازند که وی از منظر آمادگی دچار یک استراحت اجباری شود. استراحتی که صعود از پلکان اندیشه را برای وی ممکن خواهد ساخت.
تاریخ نگارش: بهار 92
《اندیشه سازی در پناه استراحت اجباری》
گاهی باید مجبور به استراحت شویم تا ذهنمان رشد کند،فکرمان گسترده تر شود!
این یکی از زیباترین اجبارهایی ست که شنیده ام!!!!