متنی را می خواندم در پیرامون فردی که بعلت تصادف و ضربه ی مغزی، بخش هایی از مغز خود را از دست داده بود و از این جهت احساسات وی تغییراتی بنیادی کرده بودند و وی دیگر خشمگین نمی شد.
در جایی گفته بود اگرچه من اصلا خشمگین نمی شوم اما همانطور که در اطرافیانم می بینیم و از گذشته ی خویش به یاد می آورم، گاهی اوقات لازم می دانم که این حرکات (تظاهرات تنی خشم) را از خود بروز دهم تا به دیگران ثابت کنم که می خواهم چنین کاری انجام شود؛ از آنجاییکه احساس می کنم بدون این چنین کنش ها و واکنش هایی، کار کسی پیش نمی رود.
شاید برای آنانی که سریع از کوره در می روند و در لحظات عصبانیت کارهایی عجیب و غریب انجام می دهند، وضعیت این دوستمان، یک وضعیت آرمانی است. اما من می خواهم در ادامه استدلال کنم که عصبانیت، طبیعی است اما کنترل آن یک مهارت است.
صرف نظر از اینکه طبق گفته ی روانکاوان، خشم یک سایق است و یا بنا بر نظر رفتارگرایان، یک پاسخ آموخته؛ خشم اتفاق و یا بهتر است بگویم که امکانی شگرف نزد آدمی است. آدمی بطور کلی برای فرار از این خشم (چه در نهاد خود و چه در نهاد دیگران) به سمت اخلاقی تر شدن گام بر می دارد.
خونسردی شکلی از اخلاقی زیستن است که تعریفش محقق نمی گشت جز با تجربه ی خشم. خشم طبیعی و سپس تلاش اخلاقی آدمی برای مهار نمودن آن، تمرینی بس سترگ در راه داشتن یک زندگی شاد است…
