(اواخر تابستان 92)
وقتی به واژه ی آغاز می اندیشم، بی اختیار یاد اولین روز دبستان می افتم. آغازی در 22 سال قبل (مهر 70) که می توانم اسم آن را آغاز دانش اندوزی گذاشته و پایانی نیز برایش متصور نشوم. قبل ترها به دوستان خود گفته بودم که تا این سن، تقریبا 20 سال بشکل رسمی درس خوانده ام. 20 سالی که تعداد غیبت های من در آن به تعداد انگشت های یک دست هم نرسیده است.
به یاد دارم که عمدتا یک ساعت قبل از تشکیل کلاس و یک ساعت بعد از آن در محل کلاس ها حضور داشتم و بیش از سایر دانش آموزان و دانشجویان به دانش اندوزی خود بها می دادم. همیشه تعطیلی مدرسه علی الخصوص در سال های دبیرستان برای من یک واقعه ی دردناک بود. خودم را با سایر دانش آموزان مقایسه می کردم و برایم سخت بود که باور کنم، بیرون از مدرسه به آن ها بیشتر خوش می گذرد.
همواره صحنه ی تعطیل شدن مدرسه و دویدن بچه ها در حین بیرون رفتن از درِ حیاط، برایم هضم ناشدنی بوده است. این ها را صادقانه برایتان تعریف کردم نه از این جهت که بقول عوام فخرفروشی کرده باشم، بل از این جهت که خاطر نشان کنم، آغاز به تنهایی کافی نیست… هر آغازی نیازمند یک ادامه است.
صدها هزار نفر مثل من، 1 مهر سال 70 آغاز کردند، اما چه تعداد همچنان با من در حال ادامه دادن هستند؟! امیدوارم تعدادشان به تعداد انگشت های یک دست برسد!
من باب آغاز؛
آغاز مانند بسیاری از مفاهیم، مفهومی است که از ذهن نشأت می گیرد. به نوعی مفهوم آغاز به جهت مشخص شدن زمان شروع یک رویداد در ذهن ایجاد شده است. معمولا انسان از مفهوم آغاز جهت توصیف رویداد های زندگی محور بهره می جوید. رویداد هایی نظیر آغاز زندگی، آغاز دوباره و غیره… مفهوم آغاز بسیار مرتبط با زمان است، زیرا بدون وجود مفهوم زمان، زهن قادر به درک آغاز نمی باشد. معمولا برای هر آغاز یک پایان نیز وجود دارد، مانند تولد و مرگ که تولد خود یک آغاز و مرگ پایان آن می باشد. همینطور ممکن است هر پایان منجربه آغازی دوباره گردد همانند پایان یک سال که همزمان خواهد شد با شروع سال جدید، همینطور در خصوص زمان، آغاز هر ثانیه پایان ثانیه قبل ئ پایان هر ثانیه آغاز ثانیه ای جدید می باشد. بدون وجود انسان در جهان جایی را برای آغاز نمی توان یافت، زیرا آغاز مفهومی است زاییده ذهن. پس بدون وجود انسان ذهنی وجود نخواهد داشت و بدون وجود ذهن آغازی هم نخواهد بود. مهمترین و کلی ترین آغازی انسان تا به حال موفق به کشف آن شده است آغاز جهان یا کاینات می باشد که آن را با نام Big Bang می شناسیم. به نوعی این پدیده آغازیست برای آغاز های بعدی. همانطور که می دانیم برای هر آغاز پایانی وجود دارد در نتیجه آغاز Big Bang کاینات را بوجود آورد و پایان آن منتهی خواهد شد به از بین رفتن آن و شروعی جدید. در اینجا شاید به نوعی بتوان مفهوم آغاز و پایان را با هم گره زد، البته در برخی از مواقع ممکن است نتوان به سادگی این دو را با یکدیگر درآمیخت مانند مفهوم مرگ یا تولد زیرا هیچ انسانی را نمی یابیم که از قبل و بعد خود چیزی در ذهن داشته باشد.
تنها کوته فکران هستند که میپندارند قله وجود دارد.همان بلندا که باید بدان رسید و دیگر هیچ!
بالا رفتن پایان ناپذیر است و این یعنی همواره حرکت و عدم ایستایی…