یکی از مشکلاتی که آدمیان عجول برای خود و اطرافیانشان دست و پا می کنند، این است که منتظر واکنش دیگران نسبت به کنش های خودشان نمی نشینند و عملا خودشان به کنش های خودشان واکنش می دهند!!! در ادبیات عوام در زبان فارسی می گوئیم که خودشان بریدند و دوختند!
در این حالت از ارتباطات بینافردی، فرد عجول عرصه را بر مخاطب خود تنگ می کند و اگر مخاطبش در پاسخ دادن به کنش فرد عجول کمی تعلل کند، آنگاه فرد عجول مداوما به کنش های خود واکنش داده و این زنجیره ی کنش – واکنشی یک سویه و کور را ادامه می دهد و مشخص نیست این قضیه نهایتا سر از کجا در خواهد آورد.
شاید خوانندگانی که این نوشتار را مطالعه می کنند، گمان کنند که این کاملا احمقانه است و هرگز از خود و یا اطرافیانشان سر نخواهد زد. اما می خواهم این قضیه را با تک تک شما مطرح کنم که ما خودمان هم در اکثر مواقع به درجاتی اینگونه یک طرفه به قاضی می رویم!
قبل از اینکه جوابمان را در یک رابطه بگیریم، خودمان بجای طرف مقابل، پاسخی بجای ایشان دست و پا کرده و روی همین پاسخِ خودساخته، دوباره انتظار جواب داریم و…! در این حالت، سوء تفاهم از روابطمان جدا نمی شود و این دورِ باطل ما را از یکدیگر دور می کند.
تنها راه حل این قضیه، زمان دادن به مدیریت پاسخ هایمان است تا دیگر اینطوری نشود!
