خیلی از مسائل دنیای پیرامون ما از جنس قراردادها هستند. به یاد دارم که زمانی یکی از آشنایان ادعا می کرد که مسئله ی زوج و فرد بودن روزها مسئله ای جدی است و با زوج و فرد بودن اعداد در تضاد است. ایشان همچنین معتقد بود که فلاسفه ی بزرگی در طول تاریخ، با این پرسش بغرنج، دست و پنجه نرم کرده اند!
سپس وی شروع کرد به آوردن باصطلاح براهینی در این زمینه! من سریعا فرمایشات گوهربار وی را قطع کرده و سریعا افزودم که این مقوله، مقوله ای قراردادی است. یعنی اینکه ما قرارداد کرده ایم که فلان روزها زوج و فلان روزها فرد باشند.
می توانستیم که این قرار داد را به هر شکل دیگری نیز داشته باشیم و نتیجه در آن هنگام برایمان محلی باشد برای عرفان بافی ها و زبان بازی های پوچ.
این طبیعت قرارداد است. قراردادها ذاتا اصالتی ندارند. اعتبارشان قایم به میل و اراده ی ماست. آن ها فقط و فقط تا زمانی پا برجا خواهند بود که ما خواستارش باشیم، سپس همچون بادکنکی می ترکند.
یکی از مهمترین منبع زایش مشکلات همین است. همینکه متاسفانه قراردادهایمان را حقیقت بپنداریم. زمانیکه برایشان اصالتی ازلی – ابدی متصور شویم. زمانیکه اسیرشان شویم.
……….
متاسفانه قراردادهایی هستند که نزدمان همچون حقیقت قلب شده اند و با تمام ظرفیت برای اثبات حقیقتشان لفاظی می کنیم. اَسَفا!
قراردادهایی چون….،….. و…..که حقا وا اسفا!