انسان موجودی خونگرم و پستاندار است. اگر نگاهی، حتی سرسری، به طبیعت بیافکنیم؛ براحتی متوجه این حقیقت تلخ می گردیم که هم طبقه های ما در سلسله ی جانوران (پستانداران خونگرم چه گیاهخوار، چه گوشتخوار و چه همه چیزخوار) چه جنگ پرخشونتی را برای تصاحب جفت انجام می دهند؛ چه نر و چه ماده!
این جنگ ها همیشه با زد و خوردهایی همراه اند که در آن ها، طرف قوی تر می زند و طرف ضعیف تر می خورد. هر دو طرف در حین زدن و یا خوردن، میلی را همچنان در پس کله ی خود نگاه داشته اند: میل جنسی!
میلی که این چنین برای رسیدن به آن و دفعش می بایست از جاده ی زدن و خوردن گذشت و بدین ترتیب است که لذت جنسی می تواند از یک سو در ذیل سایه ی خشونت ورزیدن و آسیب زدن و از طرف دیگر خشونت خواستن و آسیب طلبیدن گم شود. این همان اساس ژنتیکی سادو – مازوخیسم است. حالتی که در آن برخی سادیستی و برخی مازوخیستی رفتار می کنند.
آدمی دیگر همانطور که اجداد جانوری اش برای تصاحب جفت می جنگیدند، با رقیب گلاویز نمی شود بلکه بجای آن، این تمایل سرکوب شده در بستره ی اجتماع را به قلمرو بستر و در حین همخوابگی می کشاند و این تازه اول ماجراست. این است که کام جویی جنسی این چنان با مفهوم درد، در هم می آمیزد و آن جوشش شهوت است که همچون مُسکن، این درد را برای فاعل و مفعولش تا این حد اقناع گر و وسوسه برانگیز جلوه گر می سازد.
