احتمالا پذیرش این واقعیت برای خیلی ها دشوار باشد که برخی از کمبودهای ما پیشرفت های ما را سبب ساز می گردند. من این را خود شخصا تجربه کرده ام. افلاطون بر این باور بود که تمول زیاد همچون فقر زیاد مایه ی نکبت است و من می خواهم ادعا کنم که درجه ی نکبت تمول زیاد از درجه ی نکبت فقر زیاد بسی بیشتر است.
علت استدلال من در این مسئله نهفته است که عوام متمول بسیار بسیار در مقایسه با عوام فقیر غیرقابل تحمل تر هستند زیرا که ثروت به ارث برده را دال بر ارزش خود قلمداد می کنند و همین مسئله پارادوکس دلنچسبی را رقم می زند. از یک طرف زندگی ایشان فاقد هرگونه دستاورد و خروجی باارزشی است، اما از طرف دیگر فرد چنین تصوری نداشته و گمان می کند که ثروت بادآورده می بایست که دلیلی بر ارزشمندی ایشان قلمداد شود، اما زهی خیال باطل!
کمبودها اگر به درجاتی نباشند که بنیادی ترین مسایل ما را هدف قرار داده و ما را شدیدا روان رنجور سازند، حقا که انگیزه ای برای حرکت هستند. اختلاف پتانسیل در علم مفهوم روشنی است. به ظن من کمبودها در زندگی نوعی اختلاف پتانسیل مطلوب در راستای برقراری حرکت هستند. اگر بر تمامیت زندگی نوعی اشباع راکد استوار باشد، ذات اختلاف پتانسیل خدشه دار شده و چنین زندگی نکبت باری عاری از هر گونه حرکت سازنده خواهد بود.
من نمی خواهم نه ثروت را تبلیغ کنم و نه فقر را! هدف من اشاره به حرکت های متاثر از کمبودهاست. چه این کمبودها را یک ثروتمند تجربه کند، چه یک فقیر و چه هر کس دیگری…
آرا شما همواره ستودنی ست@):-