در نظریه ی بازی ها، یکی از پیش شرط های مهم هر گونه تحلیلی این است که شرکت کنندگان در بازی، منطقی رفتار می کنند. رفتار منطقی و یا بهتر است بگویم که بازی منطقی، عبارتی است که خیلی از دانش پژوهان این حوزه را با سوء تفاهم مواجه ساخته است. در این جا قصد دارم نشان دهم که منظور از این عبارت چیست!
فرض کنید که شما در گوشه ی خیابان منتظر تاکسی ایستاده اید. ماشین ها در مسیر جاده از سمت غرب به شرق در حال حرکت هستند. شاید برای اینکه خود را از خطر لِه شدن بتوسط خودروی ضارب در امان نگه دارید لازم باشد که همواره به سمت غرب بایستید و با رصد کردن حرکت ماشین ها، هر زمان که احساس کردید ماشینی در حال نزدیک شدن به شماست، به پشت جدول ها فرار کنید، این شرایط شما در دنیایی است که پیش فرض منطقی عمل کردن در آن دیده نشده است.
اگر این جهان برخلاف آنچه که در بالا گفته شد با نوعی منطقی – بودگی ذاتی همراه باشد، شما خواهید توانست بجای اینکه همواره در جای خود میخکوب بوده و به سمت غرب خیره باشید، لحظاتی به سمت شرق جاده نظر افکنید، اصلا می توانید چشم های خود را ببندید و یا اینکه به روبرو نگاه کنید بدون ترس از اینکه کسی شما را زیر بگیرد، زیرا می دانید که آن ها منطقی رفتار می کنند.
عبارت منطقی رفتار کردن در این دست موارد یعنی اینکه دیگران نیز مثل شما در موقعیت های مرتبط با تصمیم گیری هایشان به دنبال افزایش سود و کاهش زیان خود بوده و هر چیزی خلاف این، تصادفی نامطلوب است.
