چسبیدن افراطی برخی افراد به برخی کارها در زندگی، دلالت بر ضعف ایشان در حل مشکل اصلی زندگی شان می کند. فردی را در اطراف خود می شناسم که در زندگی شخصی اش از مشکلات بسیاری رنج می برد و قادر به حل هیچ یک از آن ها نیست، در عوض تعلق خاطر عجیبی به نظم و ترتیبِ وسایل شخصی اش و گردگیری آن ها پیدا کرده است.
می توان این مسئله را از زاویه ی وسواس چونان یک اختلال اضطرابی نگریست اما من در این جا می خواهم که آن را از منظر دیگری مطالعه کنم. وقتی آدمی می بیند که قدرت تغییر چیزی در سطح کلان زندگی خویش را ندارد، آنگاه یک جهان خُرد و حقیر آفریده و خود را پروردگار آن می کند. این انسان بینوا توانسته است که جهانی خلق کند که بر آن تسلط داشته باشد و بدین ترتیب عدم تسلط خود بر جهان واقعی زندگی اش را به دست فراموشی سپارد.
اینکه او هر روز مجبور است تا خُرده پُرده های خویش را از گنجه بیرون کشیده و پس از ساعت ها گردگیری دوباره در گنجه قرار دهد، دلالت بر وضعیت دردآور وی در عدم توانایی اش در حل مشکلات اصلی زندگی می کند. او بجای حل و فصل مشکلات اصلی اش، گردگیری می کند تا فراموش کند که اصلا مشکلی هست.
گردگیری و مرتب کاری جایگزینی است برای عدم انجام کارهای مهمتر زندگی… او بجای حل مسئله ی اصلی، مسئله ای فرعی برای خود دست و پا کرده و مادامیکه می تواند در جهان حقیر خود گام بردارد، فراموش خواهد کرد که در جهان اصلی متاسفانه پاهایش در زمین میخکوب هستند…
