یکی از مسائل اساسی در مقوله ی اخلاق ….. همانا عقل در ساحت عمل است. در این مکتب اخلاقی، هم ارزی امر منطقی با امر اخلاقی مبنای اصلی کار قرار گرفته و سپس جهان بینی حایل اخلاق در ساحت دانش (عقل) و زندگی خواهد بود.
در این نوشتار کوتاه سعی می شود که مقوله ی جهان بینی از منظر متفاوتی در این فلسفه ی اخلاق مورد واکاوی قرار بگیرد. جهان بینی سطحی است که در آن فرد، مجموعه ای از جملات امری را که در موقعیت های خاص تعیین کننده ی کیفیت جهت گیری های وی باشند، جمع آوری می سازد.
انسان بشکل ارتباطات زبانشناختی خود را برنامه ریزی می کند و این برنامه ریزی صرفا بمدد جملات امری وجاهت عمل پیدا می کند. از اینرو جهان بینی، مرکزی برای امری ساختن گزاره های خبری است.
یک مثال: دانش به ما نمی گوید که چه کار کنیم، مثلا نمی گوید که میوه را نشسته نخوریم چون مریض می شویم؛ فقط می گوید که میوه ی نشسته در جهاز هاضمه ی آدمی این مسائل را باعث می شود. این امر شخصی ما (بمدد این آگاهی) است که نخوردن میوه ی نشسته را نزد ما سبب می شود.
پس چه باید کرد؟ جهان بینی دو سطح کلیات و شخصیات دارد. اصل اولیه ی کلیات جهان بینی که نزد همگان یکی است مقوله ی امر به اخلاقی بودن است. امر به اخلاقی بودن بشکل امر به پایبندی به رویه ها ترجمه می شود. برای اخلاقی زیستن تعیین رویه هایی و سپس امر به پایبند ماندن به آن ها در راستای امر به اخلاقی بودن ضروری است.
پس برای اخلاقی بودن طبق شرایط موجود زندگی، فرد ابتداً می بایست رویه هایی را تعریف و سپس بدآن رویه ها پایبند بماند. رویه هایی که در شخصیات جهان بینی هستند، در اینجا مبتنی بر دانش خواهند بود: بیشتر فلسفه و همچنین سایر شاخه های دانش…
رویه ها هر لحظه کاملتر شده، در راستای کمال قرار گرفته و برای رسیدن به به-روش ها مورد واکاوی و مداقه ی دایمی قرار خواهند گرفت. ما خود را به چیزهایی امر می کنیم که مبتنی بر آگاهی ما برای ما بهترین هستند و یا در پیوستار شادی – غم، بر شادی ما افزوده و یا از غم های ما می کاهند.
هر رویه ای می بایست در راستای ایجاد شادی بیشترین برای بیشترین موجودات باشد و تنها چنین رویه ای اخلاقی خواهد بود و امر به آن، امر به اخلاقی بودن است…
