سمفونی مورچگان (091-008)

مجبور شدم که از یک حمام قدیمی استفاده کنم که در آن مورچه ها لانه کرده بودند. شاید وجود مورچه ها در یک فضای خیس آنچنان محل نگرانی نباشد، اما اگر تعداد آن ها بشکل قابل ملاحظه ای زیاد گردد، آنگاه در یک محیط آنچنانی نیز می توانند اسباب دردسر شوند.

مورچه ها به کار خود مشغول بودند اما ملاحظات بهداشتی من می طلبید که آن ها را از خود دور نمایم، از این رو سردوشی حمام را برداشته و با آب داغ تلاش کردم که آن ها را پراکنده کنم. جمعیت مورچگان که در بدو امر به چند ده عدد نیز نمی رسید، ناگهان با حمله ی من به چند صد عدد افزایش یافت و همین طور بر تعدادشان افزوده می شد.

چندی بعد، من به خود آمدم و خود را در محاصره ی چندین هزار مورچه ی ریز و درشت یافتم، گویا خیس شدن لانه شان برای آن ها نوعی وضعیت آماده باش را رقم زده بود و مورچه ها قصد داشتند که درفرصتی کوتاه خود را به مامنی دیگر برسانند. من به حملات خود شدت دادم. مداوما کف حاصله از مواد شوینده و آب داغ را با فشار به سمت آن ها هدایت می کردم و در اثر هر موج آب، ده ها مورچه جان خود را از دست می دادند.

در اوایل کار، گمانم بر این بود که صرفا چند ده مورچه کشته خواهند شد اما وقتی که دقیق شدم، مشاهده کردم که پس از هر دسته، ده ها دسته مورچه فوج فوج از لانه بیرون می ریزند، از این رو نگرانی من از اینکه شاید مجبور باشم که صدها و یا هزاران عضو از آن ها را بکشم، هر لحظه فزونی می یافت.

مورچه های بینوا بر سرعت خود افزوده بودند و همین افزایش سرعتشان به افزایش سرعت نابودی شان می انجامید. خیلی از آن ها را جریان آب با خود به حفره ی چاه هدایت می کرد اما خیلی دیگرشان پس از خفه شدن در کفآب ته حمام به سطح و دیوارها می چسبیدند و همآنجا خشک می شدند.

شاید حمام من یک ساعتی بیشتر از همیشه طول کشید و این طولانی شدن همه بخاطر وظیفه ای بود که من بجهت قتل عام کردن مورچگان برای خود دست و پا کرده بودم. در آن لحظات نفس گیر که حمام پر از بخار آب شده بود، خود را مداوما جای بیچارگان مقتول می گذاشتم. حتما با خود می گفتند که این غول بی شاخ و دم اینجا چه کار می کند. شاید یک روز قبل از آن هرگز در مخیله شان هم نمی گنجید که فرداروز اینگونه به بلایی خانمان برانداز دچار شوند.

من این ها را می دانستم اما از طرفی این را حق خود قلمداد می کردم که بخواهم از حمامی بدون حضور هرگونه موجود موذی استفاده کنم. من از نگرگاه خود، خویش را مالک حمام می دانستم و آن ها نیز از نگرگاه خودشان احتمالا به همین شکل خود را صاحب فضای مزبور فرض می کردند.

دیدن جنازه ی مورچه ها لحظاتی حس ترس را بر من مستولی کرد، حسی که بموجبش نگران بودم که آیا در حال انجام کار درستی هستم یا که نه! دیدن صحنه ی جنازه های پراکنده، مرا یاد صحنه های نسل کشی می انداخت. گویا آنجا بمب اتم ترکیده بود. پیکرهای بی جانِ مورچه ها کوچک و بزرگ بدون هرگونه ترحمی نسبت به ایشان در تمامی اطراف من بر سطح زمین پخش شده بودند.

هرزچندگاهی مورچه ای در میان مردگان قصد می کرد که با زور بلند شده و خود را از مخمصه برهاند، اما ناگهان جریانی از آب آن را که برای نجات خود دست و پا می زد، به درون حفره ی عمیق چاه فرو می برد. هیچ کس یارای کمک رساندن به هیچ کس دیگری را نداشت.

در جانورشناسی می دانیم که امواج صوتی حاصله از برخی حشرات من جمله مورچه ها ماورای طول موج های شنیدنی انسان هاست، این مسئله باعث شده است که برخی ها بگویند صدای مورچگان آن قدر زیاد است که گوش ما قادر به شنیدن آن نیست.

اگرچه این حرف از نظر علمی نادرست است (زیرا بلندی و زیادی مباحثی مرتبط با شدت صوت هستند نه طول آن)، اما بهرحال مورچگان صدایی ناشنیدنی از خود به در می کنند. اگر می توانستم صدای آن ها را بشنوم، سمفونی عجیبی از داد و بیداد مورچگان تلف شده و در حال احتضار، گوش من را می خراشید.

بی خردی نظام هستی در این دست مواقع بیشتر آدمی را می رنجاند، اینکه این سیستم بنحوی رقم خورده است که برای یک استحمام ساده و بی دغدغه می بایست که هزاران هزار مورچه بی گناه را به قتل رساند و اینکه مورچگانی بیچاره نیز همواره از یک مکان به مکانی دیگر، بقصد داشتن یک خانه و کاشانه ی بی دغدغه آواره شوند.

بگمانم برخی از آیین های هندوئیسم حق دارند که می گویند “جان” مسئله ای مقدس است، چه برای مورچه و چه برای آدمی و گرفتن آن جایز نیست.

پس از این سانحه شدیدا گمان می کنم که من هم نسل کشی کرده ام مثل هر ستمکار دیگری در تاریخ، فقط در ابعادی از نظر انسانی کوچکتر؛ اما قطعا نه از نگرگاه مورچه هایی که حالا دیگر هیچ کدامشان نیستند…