یکی از دردآورترین توصیه هایی که افراد می توانند به هم کنند، آن هنگامی است که در لحظات بغض و اشک، کسی به کس دیگری گوید: “خوشحال باش! بخند!” “به چیزهای خوب فکر کن!” و چیزهای دیگری در همین مایه ها.
این خیلی سخت است هنگامیکه کسی به مصیبتی دچار شده است، مثلا هنگامیکه به بدترین شکل ممکن تحت جریانی در زندگی تحقیر شده، مالش از دست رفته است، تمامی زحمات علمی اش دزدیده شده، فرزند و یا عزیزی را از دست داده است؛ بخواهد علیرغم بار لِه کننده ی جریان حاکم؛ به همه ی این سختی ها پشت کرده و بخندد!
این اصلا درست نیست؛ یک انسان نامتعادل در این شرایط خواهد خندید. برعکس، ما در این شرایط به آنچه که نیاز داریم، اشک و زاری است. پاسخ سازگار در این دست برهه ها گریستن است و نه خندیدن!
خود از نزدیک شاهد بوده ام، ابلهانی در مقابل کسی که زندگی اش در آتش کینه ی موجودی پلید سوخته بود، با زور بستنی به وی تعارف کرده و با سبک سری (بزعم خودشان) تلاش داشتند که روحیه ی وی را عوض کنند! این سبک سران نمی دانند که در این لحظات، خوردن بستنی و شادی کردن، خیانت در حق خویشتن است.
آنچه من آن را وفاداری به خویشتن می نامم، تمکین نمودن به احساس غم لحظه ای و غوطه ور شدن در آن است؛ زیرا فقط در همین حوضچه ی پاک است که می توان از عفونت زخم های روان پالوده شد و حقا که این معجزه ی سوگواری است…
Catharsis is the word,it means cleansing of hurt soul or wounded body also to cure a complex by giving it coscious expression & driving out of undesirable emotions by diving into exessive sadness:a petite autho psychotherapy,
Then suddenly you feel being absolved!
But what if it lasts for along period of time?
Whatever art is also important in healing wounds
so:BONJOUR TRISTESSE!
کاملا درسته. غوطه ور شدن در درون خودمون خیلی به درک موقعیت هایی که داشتیم کمک می کنه و صبر رو افزایش می ده. اون موقع خیلی از ابهامات برامون روشن می شه.
کاملا درست می فرمایید…
دکتر الیزابت کوبلر-راس پنج مرحله سوگواری را در انکار، خشم،چانه زنی،افسردگی و پذیرش توضیح می دهد..
“از کتاب سیلی واقعیت دکتر راس هریس”
زنده باد!