برای همه پیش آمده است که نیازمند آن باشند که بخواهند چیزی را بچسبانند. چسب ها در انواع و اقسام مختلفی در دسترس همگان هستند. اکثر چسب هایی که ما بشکل روزانه از آن ها استفاده می کنیم، چسب هایی غیرآلی بوده که محصول فرآیندهای سنتز شیمیایی هستند. ایده ی چسب آلی را مدت هاست که در ذهن خود پرورانده ام و در اینجا قصد دارم که به منبعی برای آن اشاره کنم.
چسب آلی آن قسم چسبی است که در بدن جانداران زنده تولید شده و قاعدتا می تواند مصارف بیشماری داشته باشد. یکی از منابعی که برای استحصال این چسب پیشنهاد میدهم، ریشه ی موست. تارهای مو از پیاز مو روئیده و سپس در همان قسمت ابتدای رویش در فولیکول مو تا مدت ها چسبیده باقی می مانند.
ریشه ی مو حاوی چسبی قوی است که مو را در درون خود نگاه می دارد. این ماده ی چسب مانند که مسئول نگهداری مو در حفره ی رویش آن است از قدرت اعجاب انگیزی برخوردار است. حتی اگر تار مویی پیش از ریزش بموقعش از بدن (بویژه سر) جدا گردد، آنگاه در اثر برخورد با سطحی مرطوب، چسب آلی مزبور فعال شده و تار مو را بر سطح نگه می دارد.
قطعا می توان این چسب آلی را که احتمالا ترکیبی پروتئینی است بتوسط تکنیک های مهندسی ژنتیک (بویژه بیوتکنولوژی) در حجم بالا از باکتری هایی استحصال کرده و از آن در مقاصد مختلف بویژه در حوزه های طب مثلا برای چسباندن پوست و بافت ها (بجای بخیه زدن) بهره جُست.
