والدینی که در جریان زندگی، خود را بیش از حد درگیر مسایل یومیه می کنند به درجات زیادی از فرزندان خود غافل شده و احتمالا در تربیت آن ها کوتاهی کنند. درگیر مسایل یومیه بودن منظور شاغل بودن نیست، بلکه منظور می تواند حتی پرداختن به کارهای ساده ای مثل گذراندن وقت در فضای مجازی باشد.
کودک (بویژه کودک خردسال) طبعا و غریزتا برای بقای خود طالب توجه اطرافیان خود است. وقتی کودکی بعلت مشغله ی فراوان و عمدتا بیخودی والدین مورد توجه قرار نگیرد، سعی می کند که با شیطنت های راه و بیراهِ خود این مسئله را رقم زند. برخی شیطنت ها در اثر طبیعت کودک هستند، اما برخی دیگر صرفا برای جلب توجه؛ و شق دوم در این نوشتار مدنظر من است.
کودک با شیطنت کردن تلاش دارد که محل توجه قرار گیرد و هر چه والدین بی توجه تر به کودک خود باشند، این دست شیطنت ها بیشتر و بیشتر می شود تا جاییکه به خورد روان وی رفته و بخشی جدایی ناپذیر از شخصیت وی می گردد. سپس والدین در جایگاهی هستند که بگویند کودکمان بیچاره مان کرده و کودکی بیش فعال است.
من خود شخصا بر این باور هستم که آفت بی توجهی والدین در سال های اخیر منتهی به افزایش کودکان بیش فعال شده است. کودکانی که متاسفانه حق دیده شدن از آن ها سلب شده و آن ها چاره ای نداشته اند جز اینکه برای دیده شدن فعایت اضافی کرده و بدین ترتیب مریض احوال شوند.
11731
