چپ و راست! پیش می آید که در اثنای زندگی فقط همین دو سرحد را ببینیم و بعد نیز تلاش کنیم که فقط و فقط به یکی از آن دو بچسبیم. چپ یا راست! نه هر دو آن ها. اما این رویکرد نادرست است زیرا که این دو سرحد بنوعی مکمل یکدیگر هستند. می توان هم جانب چپ را داشت و هم راست را. اصلا وجود این دو بدون یکدیگر قابل تصور نیست.
در راستای کمالخواهی نیز زیاد پیش می آید که یک مجموعه خصلت (مثلا آنهایی که مرتبط با مسئله ی کمال هستند) را تماما دنبال کرده و از هر آنچه به زعممان از کمال به دور است تبری جوئیم. اما من باز منکر این رویکرد هستم. رسیدن به درکی از کمال تماما با درکی از نقصان رقم می خورد. برای رسیدن به کمال، نخست می بایست که آن را فهمید و این فهمیدن بدون درک نقصان رقم نمی خورد.
آدمی و بیوریتم زندگی اش بر نوعی موج سینوسی استوار است. آن زمان که بر قله ی کمال می ایستد، حال می رود که دوباره افول وجودشناختی خود را چونان یک دره در حیطه ی آشوب وجودی خویش تجربه کند، پس از این روست که هنگامیکه بر اوج کمال می ایستیم، افول ما آغاز می گردد. می بایست این افول را پذیرفت و از آن برای رفتن به قله ی بعدی انگیزه گرفت. مثل توپی که از یک سراشیبی سقوط می کند تا اینکه خود را به قله ی مرتفع تر بعدی رساند…
11736
