آدمی موجودی با پتانسیل بالا برای در افتادن به چاه رنج کشیدن از احساس بدبختی و حسرت است. این خیلی عجیب است که ما انسان ها تا به این اندازه مستعد افسوس خوردن برای خویشتن و حسرت بردن نسبت به دیگران هستیم.
با یک مثال بسیار ساده از خود شروع می کنم. مثلا هنگامیکه می خواهم مسواک بزنم و خمیر دندان بسیار کم است و من علیرغم یادآوری های راه و بیراه به خود فراموش کرده ام که سر راه منزل از داروخانه خمیر دندان بخرم، آنگاه چهره ی تمامی رقبایم از سال اول دبستان در جلوی چشمانم رژه می رود. در آن لحظات من به خود می گویم احتمالا حالا همه ی آن ها دسترسی به خمیر دندان های تماما پُر دارند. با خود می گویم احتمالا تمامی انسان ها در حال حاضر بهترین خمیر دندان ها و بهترین مسواک های دنیا را داشته و سر من بی کلاه مانده است!!!
این دست احساس ها فقط مربوط به من نیست بلکه آن ها در تمامی آحاد بشر کم و بیش وجود دارند. حضور این احساس ها در ما همگی ریشه های تکاملی داشته و (شاید) غایت آن ها تضمین بقای ما باشد، اما من در اینجا قصد ریشه یابی آن ها را ندارم. قصد من فقط اشاره به حضور این احساسات در نهاد ماست. مثال من مثال بسیار ساده ای بود. اکنون فرضش را کنید که این گفتگوهای درونی در کسی که پایی ندارد و یا قطع نخاع است و یا تمام پوستش در آتش سوخته است و یا پولی ندارد، با چه لحنی شنیده می شوند؟!
11859
سلام
منم خیلی دقت کردم. هم در خودم و در اطرافیانم…
ما آدما استاد مظلوم نمایی و دلسوزی هستیم.
دلمون می خواد دیگران نسبت به ما دلسوزی کنند و اینجوری احساس امنیت بهمون دست می ده و دیگران به ما حس ترحم پیدا نی کنند و گاهی اوقات ابن مظلوم نمایی سبب می شه تا ما از زیر بار کارهامون شانه خالی کنیم.
همین ما، به محض این که احساس کنیم مظلوم نمایی به نفعمون نیست، سریعا از جا بلند می شیم و قدرت نمایی می کنیم.
آدما خیلی عجیبن…