فرض کنید که کسی دست و پای خود را قطع کند تا که روزی ناخواسته دچار شکستگی دست و پا نگردد! این یک پیش گیری است، اما از نوع احمقانه ی آن. پیش گیری اقدام بسیار درستی است اما باید سعی کرد که حدود پیش گیری به درستی شناخته شود تا اینکه آدمی دچار خبط و خطاهایی از جنس فوق نگردد.
از قدیم گفته اند که املای نانوشته، غلط ندارد. برخی ها نیز به این سبک و سیاق در زندگی دست به پیش گیری می زنند. آن ها آنقدر احتیاط به خرج می دهند که اصلا کاری نمی کنند. برخی دیگر نیز اصلا احتیاط در زندگی شان جایی ندارد. این ها همه رویکردهایی نادرست اند.
در پیشگیری نیز همچون خیلی از موضوعات دیگر، پیدا کردن آن کمربند مطلوب که پایین تر از آن تفریط و بالاتر از آن افراط است از اهمیت بسزایی برخوردار است. خیلی شنیده ام که پیشگیری بهتر از درمان است؛ اما با عنایت به گفته های فوق صرفا یک پیشگیری در محدوده ی کمربند پذیرش. ریسک کنندگان افراطی و یا محتاطان تفریطی در این زمینه ها همواره دچار مشکلات عدیده می گردند.
در ادامه اینکه زبانزد اشاره شده در فوق برای خیلی ها تداعی کننده ی حوزه ی سلامت است اما بگمان من بی شک می توان آن را به تمامی حوزه های زندگی آدمی تعمیم داد. در زمینه ی مسایل اقتصادی، در زمینه ی ارتباطات بینافردی، در زمینه ی رفاه در زندگی (بویژه در دوره ی کهنسالی) و خیلی زمینه های دیگرِ مرتبط با حیات بشری. جهان آبستن بدترین مخاطرات است و یکی از شریف ترین فعالیت ها تلاش در راستای پیشگیری از آن هاست.
11866
