اگر یک صدف گوش ماهی بزرگ دریایی را کنار گوش خود قرار دهیم، صدایی را می شنویم که خیلی ها به خطا گمان می کنند که صدای اقیانوس است. این صدا که بیشتر شبیه به صدای سرخ شدن سیب زمینی بر روی ماهی تابه داغ و یا جریان ممتد شُرشُر شیر آب است منبعی دارد که ربطی به اقیانوس ندارد.
مهمترین منبع این صدا جریان خون درون رگ های ناحیه ی سر و گردن بویژه خود همان ارگان گوش است. علت دیگر آن هم محبوس شدن بسته هایی از هوا و برخورد ملکول ها با سطح محفظ است. جالب است بدانید که این صداها حتی بدون گوش ماهی ها در لاله ی گوش ما تولید می گردند اما چون همواره در محیط صداهایی مزاحم وجود دارند، ما توجهی به این صدای امواج اقیانوسی نداریم جز در دو مورد:
یک) بودن در محیطی بسیار آرام و ساکت؛
دو) رنج بردن از اضطراب.
اگر بخواهم در اینجا این دو مورد را با هم تلفیق کنم، نتیجه وحشتناک می شود. فرد مضطربی که در مکانی آرام قرار دارد، بعلت اضطراب فراگیرش توجهی بیش از حد به صداها پیدا کرده (که این نیز خود ریشه ای تکاملی داشته و در راستای افزایش شانس بقاء است) و صدای اقیانوسی فوق را در لاله ی گوش خود شنیده و هر آن صدای مزبور را به منشاء های بیرونی گوناگون ربط داده و بدین ترتیب بر وحشتش افزوده می شود.
در پایان خاطر نشان می کنم که این صداها تماما از صداهای توهم آمیز شنیده شونده بتوسط افراد مبتلا به روان گسیختگی توفیر دارند زیرا آنان صداهایی می شنوند که واقعیت ندارند، در صورتیکه این صداها واقعی اند.
11951
