فلسفه و علم همواره بده بستان های مطلوبی با یکدیگر داشته اند. متاسفانه شاهدم که عده ای مغالطه کار منکر این مسئله بوده و وام گرفتن فلسفه از علم را بر نمی تابند. این مدعیان بیش از هر چیز دیگری نگران پندارهای پوچ و عقیدتی خود بوده و ترسان این هستند که فلسفه ی مجهز شده به مداقه های علمی تهدیدی جدی در راستای باطل سازی شبه آراء گسسته بنیاد آنها باشد.
فلسفه، علم را زاییده و از سر این زایش به قوای جدیدی مسلط شده است. در طول تاریخ همواره نظریات علمی جدی سبب ساز شکل گیری رویکردهای جدید فلسفی گشته اند. محض مثال فیزیک نیوتنی سبب ساز آن شد که بشر به دیدگاه های فلسفی جدیدی در باب جهان و نقش خود در آن پی ببرد. نظریه ی تکامل از خلال انتخاب طبیعی چارلز داروین مثال دیگری در این باره است. بدین ترتیب ما توانسته ایم که با نظریات علمی به نظریات جدید فلسفی نایل آئیم و این نظریات جدید بنوبه ی خود سنگ بستر رویکردهای علمی مترقی تر قرار گرفتند.
از طرف دیگر نظریات فیزیک مدرن همچون نسبیت و کوانتوم تحت تاثیر مداقه های فلسفی رقم خورده اند و همانطور که در بالا اشاره شد، پس از پذیرفته شدن دوباره، خوراکی در راستای تعالی فلسفه بوده اند. این مسئله یک جریان مبارک است. تعاملات فلسفه و علم، زیبایی دانش را سبب می گردند و هر پوینده ی راه دانش از صمیم قلب به این تعاملات عشق می ورزد.
11954
