افراد کمالگرا بنوعی از اختلال اضطرابی فراگیر رنج می برند. این رنج بردن ریشه در آرمان ها و اهداف بلندپروازانه ای دارد که ایشان در زندگی برای خود دست و پا می کنند. همانطور که می دانیم جهان یک پدیده ی ناقصِ بی نظم است، پس فرآیند کمالگرایی و خواستن کمال تماما چیزی در تضاد با ذات جهان است و بیشتر ریشه در سوگیری های شناختی فرد کمالگرا دارد که مثلا کمال را برای خود، چنین و چنان تعریف کرده و سپس سعی می کند که در این آشفته بازار دنیا بدآن پایبند بماند.
کمالگرایی نوعی وسواس است و وسواس ها همگی اختلالات اضطرابی هستند، پس این چرخه ی معیوب اضطراب ← کمالگرایی ← اضطراب یک چرخه ی باطلِ شناخته شده است. اضطراب سبب می شود که وسواس های کمالگرایانه داشته باشیم و سپس این رویکردها ما را دوباره مضطرب تر می سازند. من خود شخصا بعنوان یک کمالگرا قهار همواره با استرس ها و اضطراب های مرتبط با این پدیده در زندگی خود دست به گریبان بوده ام.
اما در اینجا قصد دارم لحظاتی از زندگی را به شما مخاطب خود معرفی کنم که در خلال آن ها بیشترین میزان آرامش را از سر می گذرانم: لحظاتی که همه چیزِ مرتبط با کمالخواهی من از دست رفته است!!! این برهه ها که علیرغم تلاشم، کمال رقم نخورده و من چونان کشتی در هم شکسته ی به گل نشسته ای هستم، آنچنان احساس آرامشی می کنم که گویا هیچ کسی چنین آرامشی را در زندگی تجربه نکرده است: آرامشی از سر فهم اینکه کمال یک توهم است.
11970
