زِنو پدر رواقی گری در ساحت فلسفه است. اما رواقی گری چیست؟! در پاسخ به این پرسش، آن بخش از رواقی گری را مدنظر خواهم داشت که تا حد زیادی با مسئله ی اخلاق و رویکردهای نظری و عملی به معنای زندگی مرتبط باشد. رواقیون بر این باور هستند که رنج و غم تا حد بسیار زیادی ریشه در مدل های فکری و قالب های عملکردی خودِ ما دارند.
برای رواقیون رنج از آنجایی نشات می گیرد که به سوء برداشت های خودِ ما منوط است: ما رنج می بریم زیرا که می خواهیم رنج ببریم. ما رنج می بریم زیرا که انتخاب می کنیم که رنج ببریم!
من در نظریه ی خود در باب نظامات ارزشی آدمی، خاستگاه درد را جسمانی، رنج را روانی و غم را فراوجدانی می دانم. با صرفنظر از درد که یک واقعیت فیزیکی است، افتراق نگاه من با رویکرد رواقیون در مسئله ی رنج است زیرا که من حضورِ “دیگری” را مسبب رنج می دانم اما ایشان رنج را به خودِ آدمی نسبت می دهند. من غم را اینگونه می نگرم و از این جهت با رواقیون هم عقیده ام که غم از آنجایی بر ما حادث می گردد که ما به جهان رنجی وارد کرده ایم.
در رابطه با رنج بحث بسیار است. اگرچه نمی توانم در رابطه با این مسئله ی مهم رواقی گری کرده و چنین نگاهی به آن داشته باشم اما می خواهم تاکید کنم که بسیاری از رنج های نالازم زندگی همگی طبق گفته ی رواقیون محصول مدل های کج فکری خودِ ما هستند. رنج اگر رنجِ اصیلِ عارض شونده بر ما از جانب دیگری نباشد، قطعا یک انتخاب است و زمانی به پایان خواهد رسید که خودمان اراده کرده و دیگر نخواهیم که رنج بکشیم…
11998
فوق العاده بود ! مخصوصا طرح مفهومي زيباتون
واي عالي بود! ما رنج ميبريم چون انتخاب ميكنيم كه رنج ببريم 🙂 مشكل خيلي از ما جووناس اين
خوشيارو بيخيال ميشيم و دنبال دليل واسه ناراحت بودنيم
مرسي دي داد جان عالي بود
awli bood khaste nabashid