پیش می آید که در روابط اجتماعی مان در نتیجه ی گفتگوهای رقم خورده بین ما و سایرین، مجبور شویم که چیزهایی را برای ایشان در باب حقایقِ مسایل روشن کنیم. این روشنگری ها وقت و انرژی زیادی از ما می گیرند، اما قسمت تلخ ماجرا این است که شاهدیم تمامی آموزه های ما همچون جملاتی عبث از یک گوش ایشان وارد شده و از گوش دیگر به در می شوند.
مثلا در رابطه با نکوهش نژادپرستی، برای فرد خاصی داد سخن سر می دهیم، اما سرآخر مشاهده می کنیم که فرد مزبور در موقعیت های مشابه همان حرف های قبلی و سخیف خود را در رابطه با برتری نژادی عده ای بر عده ای دیگر، مطرح می کند. در این دست مواقع گویا ما مجبور هستیم که «دوباره از نو» همه چیز را برای ایشان شفاف سازی کنیم.
قطعا که نمی توان یک انسان نادان را بدون خواست خودش آگاه ساخت. عده ی زیادی از انسان ها در جهل مرکب به سر می برند و این یعنی اینکه ایشان حتی در رابطه با جهل خود نیز جاهل هستند. این انتظار خوش بینانه ای است با چند موعظه ی شفاهی بتوان یک فرد نادان را دانا ساخت.
متاسفانه انسان های خیراندیش که ذات آموزگارانه داشته و دل در گرو تحقق عملی انسانیت دارند، درگیر تله ی نادانی های سهوی و عمدی سایرین شده و مدت های مدیدی به هدایتگری خود ادامه می دهند، اما بقول افلاطون بزرگ، گویا جان معنوی برخی از انسان ها را نمی توان که نجات داد.
عمده ی قساوت انسان ها ریشه در جهل و نادانی دارد و آگاهی و دانش نیز مقولاتی اختیاری هستند، پس خیلی در هدایت اطرافیان سخت گیر نباشیم زیرا که دانایی اجباری نیست.
12203
