این روزها اوضاع بحرانی جامعه بر کسی پوشیده نیست. همه از پیر و جوان، مرد و زن، کوچک و بزرگ، فقیر و غنی می دانند که چه در این کشور در حال رخ دادن است. اما عده ای همچنان در حال اطلاع رسانی در باب وخامت اوضاع هستند. ایشان از صبح که بیدار می شوند تا شب که بخوابند، وظیفه ای جز اطلاع رسانی راجع به مصیبت های جامعه برای خود متصور نیستند.
این قبیل رفتارها سه علت اصلی دارد:
یک) فرد مزبور انسان شکست خورده ایست و تمایل دارد که با تبلیغات این چنینی زمینه ی شکست دیگران را نیز فراهم آورد.
دو) فرد مزبور تنبل است و مایل است که با این قسم سخنان تنبلی های خود را توجیه کند.
سه) فرد مزبور گمراه است و اگرچه شاید نیت خوبی دارد و نزد خود خیال می کند که در حال کمک رسانی به دیگران است اما بر سبیل خطا گام بر می دارد.
وخامت اوضاع را همه می دانیم. اکنون زمان آیه ی یاس خواندن نیست. زمان امیدوار ماندن و تلاش کردن است. اگر هر کس به اندازه ی سهم خود تلاش کند، خیلی از مشکلات اصلی مرتبط با زندگی اعضاء جامعه حل خواهد شد.
اوضاع از زمان جنگ جهانی دوم در اروپا سخت تر نیست. در همان دوره نیز عده ای امیدوار، به حرکت صحیح خود ادامه داده و راه را برای تجلی عدالت هموار ساختند.
هدف از این نوشتار درخواست از هموطنان برای حفظ آرامش و تلاش در جهت بهبود اوضاع ولو اندک است. هیچ جامعه ای با سم پاشی های راه و بیراه اوضاعش به سامان نشده است.
منتظر حرکت های کلان برای حل مسایل نمانیم. از خودمان بیآغازیم. در انجام حرکات سازنده از هم سبقت بگیریم.
12289
قانونی برای همه ی روزها…