سازمان های معظمی وجود دارند که مدیران برند شده ای در آن ها مشغول به فعالیت هستند و صدالبته این دو هیچگونه تضادی با یکدیگر ندارند. اما با این وجود استراتژی برخی شرکت ها به این شکل است که نگذارند مدیری در آن ها برند شود. مثلا شرکت فلان (یک شرکت ایرانی خوشنام) هرگز و هرگز اجازه نمی دهد که مدیرانش خارج از آن اعتباری برای خود کسب کنند.
در این قبیل شرکت ها کسی نام مدیران را تقدیس نمی کند و هرگونه دستاوردی صرفا برای تمام سازمان است. این شرکت ها معمولا در کشورهای غیردموکراتیک بیشتر به چشم می خورند. اما سازمان های دیگری هستند که علاوه بر برند درخشان مجموعه، مدیران نیز هر کدام برای خودشان کسی هستند.
تابستان امسال در یک مهمانی دوستانه یکی از مهمانان نام شرکتی که در آن کار می کند را بُرد (که از قضا برای خود سازمان پیش رو و برند شده ای است)، سپس ناگهان اکثر حضار شروع کردند به بُردن نام یک مدیر خوش آوازه که «فلانی هم آنجاست». در این مثال شاهد هستیم که نام یک موسسه یا نهاد با نام یکی از مدیرانش هیچگونه سر جنگی ندارد.
این تفکر غلط است که در یک اقلیم دو پادشاه نمی گنجند… در یک اقلیم چندین پادشاه را می توان جا داد بشرطی که هر کدام بدانند که چگونه به مرزبندی درستی در حوزه هایشان نایل شوند (دقیقا همچون کل کره ی زمین که خودش یک اقلیم بیشتر نیست: البته از نظر حیات هوشمند فرازمینی!)
پس بطور کلی همانطور که یک سازمان با یک مدیر شناخته می شود، نام برند شده ی یک مدیر نیز می تواند با نام یک سازمان شناخته شود و این یعنی بده بستان های برندی.
12306
