امروز بیست و هشتم شهریور ماه، 183 اُمین روز سال و بعبارتی روز میانی سال است. امروز ما بر نوک تارک تقویم نشسته و ضمن یک سفر نسبتا طولانی، کار را به میانه ی راه رسانده و عازم بازگشت از سمت دیگر کوه هستیم. امروز وقت داشتم که یک ساعتی ضمن انجام تشریفاتِ مراقبه به جنبه هایی از زندگی خود فکر کنم.
به موضوعات مختلفی توجه داشتم اما دو موضوع بیش از هر چیز دیگری ذهن مرا به خود مشغول داشت. نخست اینکه همچنان به دنبال تاریخ ها برای بخشیدن ارزش حماسی به اتفاقات زندگی خود هستم. مثلا همین تاریخ نیمه ی سال مرا مسحور خود می کرد که بخواهم آن را سنگ بستر تعدادی چند از تصمیم های مهم خود قرار دهم.
سپس این اصل را به خود نهیب می زدم که مهمترین تاریخ زندگی من همان لحظه ی تولدم است که تا به امروز استمرار یافته است. هیچ تاریخ دیگری (در پرتو تابش خورشید عظیم آن) به چشم من نیامده و نمی تواند مرا گمراه سازد که گویا تاریخ دیگری می تواند ارزش خاصی در زندگی ام به خود بگیرد.
دوم اینکه احساس می کردم که حرکتم در زندگی احتمالا منوط به انجام تفکرات و یا تصمیمات خاصی باشد که هنوز مشغول آن ها نشده و یا اینکه همچنان ناگرفته باقی مانده اند. سپس این را به خود یادآوری می کردم که اگر فکری قرار است که رقم بخورد، زمانِ آن چیزی جز همین اکنون نیست. این را اصل اصالت حال می نامم.
بشکل هوشمندانه، با یادآوری این دو نکته خوشبختانه دوباره به جریان عادی زندگی بازگشته و اسیر تاریخ ها و مکان ها نشدم.
12324
