رودربایستی در خلال ارتباطات عمیق و معنادارِ انسان ها یک آفت کُشنده است. در رابطه بهتر است بنحوی عمل شود که طرفین خیلی مستقیم و روراست و همچنین صحیح و صادقانه حرف دل خود را به یکدیگر بگویند. این استراتژی که اسم آن را « دیرِکت / کورِکت» می گذاریم در ابتدای امر اندکی بر هم زننده ی احساس آرامش و امنیت فکری طرفین رابطه است، اما در طولانی مدت به رابطه قوام و استحکام زیادی می بخشد.
هنگامیکه افراد در یک رابطه قادر هستند که بدون هرگونه رودربایستی جنبه های مخفی وجودی خود را آشکار نموده و در باب آن ها گفتگو کنند، آنگاه دیگر حفره ی امنیتی مخربی در این رابطه وجود ندارد که روزی کسی بخواهد از آن ها ورود کرده و اثری سوء بر رابطه نهد.
البته جا دارد تاکید کنم که روراست و صاف و صادق بودن (همان شکل وطنی دیرِکت / کورِکت) می بایست که آراسته به خصلت ادب و احترام باشد. بی شک زمانی که ادب و احترام قربانی این راحتی و شفافیت شود، آنگاه کل رابطه به مغاک ویرانی فرو می افتد.
هرکسی بشکل غریزی و بالفطره می داند که ادب و احترام چه چارچوبی دارد. ما این مسئله را از سر قوای همذات پنداری مان دانسته و براحتی می فهمیم که چه حرکت و یا حرف و سخنی از دایره ی ادب و احترام خارج است، پس نبایستی که پای خود را فراتر از این دایره قرار دهیم.
« دیرِکت / کورِکت» اگرچه به تنهایی شرط کافی یک رابطه ی سالم تلقی نمی شود، اما بی شک شرط لازم هر اتحاد سالمی است.
12373
