چند روز پیش صبح هنگام با صدای گوشخراش آژیر دزدگیر یک خودرو که در نزدیکی ساختمان ما پارک شده بود، از خواب بیدار شدم. هنگامیکه این صدای نابهنجار آن هم در آن وقت صبح به گوش فرد می رسد، حالتی از عصبانیت و تشویش در وی رقم می خورد. خوشبختانه در اکثر مواقع این صدا مدت زمان زیادی به درازا نیانجامیده و صاحب خودرو آن را ساکت می کند اما ماجرای آن روز صبح بغرنج تر از این حرف ها بود.
راننده ی ماشین مزبور در محل حضور نداشت و کسی نیز ماشین را نمی شناخت. خلاصه این آژیر یک ساعتی با صدای وحشتناک در کوچه ای خلوت و بن بست صدا می کرد. برخی از همسایگان در شُرُف از دست دادن تعادل روانی خود بودند. من نیز دچار خشمی غلیان کننده شده بودم و آن چیزی که بیشتر آزارم می داد عدم اطلاع ما از این مسئله بود که این صدا کِی قطع خواهد شد.
در 15 دقیقه ی اول سعی کردم که با پرداختن به کارهای پر سر و صدا مثل روشن کردن هود (در حین درست کردن صبحانه) توجهم از صدا پرت شود اما جالب اینکه بشکل روانی در حین کار کردن هود نیز صدای آژیر را برای خودم تداعی می کردم. بعد از آنکه فهمیدم این روش جواب نمی دهد، از گوش گیر استفاده کردم که آن هم جواب نمی داد. در نیم ساعت بعدی موسیقی، بلند بلند حرف زدن و هر چیز دیگری را امتحان کردم اما متاسفانه هیچ چیزی مانع ناراحتی من از شنیدن یک صدای بی معنا نمی شد.
ناگهان اینجا بود که سعی کردم معنایی در شنیدن این صدا پیدا کنم. این صدا یعنی خطری ماشین را تهدید کرده و هدف، مطلع شدنِ صاحبِ ماشین از آن بوده است و بالاخره صاحب ماشین باز خواهد گشت. این سناریو را چند باری برای خود تکرار کردم. قسمت جالب ماجرا اینکه با این تکنیک (معنابخشی) در یک ربع پایانی دیگر توجهی به صدا نداشتم.
12375
