چند سال پیش یکی از برندگان جایزه ی نوبل (اِلفریده یِلینِک / نوبل ادبی 2004)، جایزه را پذیرفت اما از شرکت در جلسه ی سخنرانی اش در بنیاد نوبل به مناسبت این دستاورد سترگ سر باز زد.
او که خانمی میانسال بود ترس از هواپیما و سفر با آن را بهانه نموده و در سخنرانی ویدئویی اش ادعا کرد که دچار انواع و اقسام فوبیاهاست و از این جهت مسافرت هوایی و همچنین حضور در جمع غریبه ها و خبرنگاران برایش ناممکن است.
من زمانی که داستان این رویداد را در جراید و وب-سایت خبرگزاری ها خواندم، در دلم پوزخندی نثار این بانوی تاریخ ساز کردم و شاید اندکی نیز او را به خُل وضعی متهم نمودم.
از این ماجرا سالها می گذرد. حالا خودِ من (اگرچه بقول افلاطون، به جرم گفتن حقیقت، محبوبیت چندانی نزد عوام الناس ندارم) مداوما به محافل مختلف برای سخنرانی دعوت می شوم، اما رویکرد من در پاسخ به این دعوت ها حتی بدوی تر از آن بانوی اندیشمند است.
من حتی به برخی از این دعوت ها پاسخ هم نمی دهم زیرا که گمان می کنم آغاز ارتباط کتبی و یا شفاهی با دعوت کنندگان بیشتر مرا در دام این قِسم برنامه ها می اندازد.
با این جمله ی داستایفسکی (اندک اندک) در حال موافق شدن هستم که قضاوت دیگران ما را بالاخره روزی در وضعیت ایشان قرار خواهد داد.
من در دعوت به سخنرانی ها از شرکت کردن طفره می روم. من همچون همان بانویی که نامش در تاریخ ثبت شده است با فوبیاهای مختلفی دست به گریبان هستم و یکی از بزرگ ترین هایش همین ترسِ “دمِ دستی شدن” است.
ایده آل من ارتباط خصوصی با انسانهاست.
12376
