اخیرا کلیپی ویدئویی از یکی از نمایندگان مجلس این کشور پخش شده است که در آن وی طی گفتگویی پرخاشگرانه با یکی از کارمندان نهادهای دولتی، به تمام آحاد ملت و کشور بی احترامی کرده و سپس بتوسط یکی از حضار به بیرون از محل اداره اخراج می شود.
پخش این قطعه ی تصویری بازتاب های گسترده ای در رسانه های داخلی و خارجی داشته و همین مسئله سبب شده است که نماینده ی مزبور واکنش هایی نسبت به این بازخورد وسیع داشته باشد. رفتار این باصطلاح نماینده که از قضا از یکی از مناطق بسیار محروم جنوب شرق ایران برگزیده شده است، حرف های زیادی برای گفتن در رابطه با خلق و خوی اکثر ما ایرانیان دارد.
در نخستین اقدام، ایشان پیامی تصویری منتشر نموده و در آن ادعا می کند که این ویدئو بنحوی ساختگی است! این حرکت وی نوعی دروغگویی و طفره رفتن از مواجهه با حقیقت امر است. اقدامی که بسیاری از ما آدمیان (از کودک گرفته تا بزرگسال) در مواقع رویارویی با خطر از خود بروز می دهیم.
سپس زمانیکه متوجه شد این امکان وجود ندارد که ویدئوی انتسابی به خود را رد کند، هم اکنون با هوچی گری و تهدید و ارعاب این و آن به دنبال عوض کردن روند قضیه است بنحویکه خود را از جایگاه متهم به جایگاه شاکی برساند. این حقه ها را هم خیلی از ما بلد هستیم. اما عجیب است که عذرخواهی کردن در این مملکت جایگاهی ندارد.
او اگر انسانی بود که از تربیت حرفه ای درستی برخوردار بود، خیلی ساده و صمیمی در پیشگاه ملت ضمن اعتراف به اشتباهش، از خطای خود عذرخواهی کرده و پوزش می طلبید و بدین ترتیب در نزد همگان جایگاه خود را باز می یافت اما افسوس که گفتن «عذر می خواهم» از سخت ترین جملات زبان ماست.
12415
