من فرد اَتلِتیکو یا ورزشکارمابی نیستم. سخت ترین امتحان تمامی دوران های مدرسه ی من امتحان ورزش بود و کمترین نمره ی من در تمامی اعصار نمره ی ورزش بوده است. البته انسان چابک و فعالی ام و شاید روزانه چندین ساعتی پیاده روی کنم اما اصلا و ابدا اهل ورزش نبوده و در برهه هایی حتی فکر می کردم که ورزش کردن نوعی اتلاف وقت است وقتیکه می توانی بنشینی و کتاب بخوانی هرچند که ورزش حرفه ای عملا نوعی آسیب رساندن به سلامتی بدن است و ورزشکاران حرفه ای عمر کوتاه تری دارند.
ورزش در زندگی من پدیده ای تعریف نشده است و از هیچ زنگی بیشتر از زنگ ورزش در مدرسه متنفر نبوده ام. احتمالا در میان ورزش ها شنا کردن نیز برای من از همه نفرت انگیزتر باشد. اینکه بخواهی در حوضچه ای باشی که انسان های دیگری نیز در آن حضور داشته و آبی که از دهان ایشان جاری شده و یا آغشته به پاها و یا اندام های خاصی از بدن آن هاست وارد چشم، گوش و یا دهان تو شود. از این رو هرگز در زندگی ام استخر نرفته ام.
جالب اینکه طی چند سال گذشته به اصرار برخی از دوستان وارد فضای باشگاه شده و ورزشکاران را در حین ورزش کردن تماشا می کنم شاید که علاقمند شوم. هرچند که نمی فهمم در حال چه کاری هستند اما دیدنشان برایم درس های زیادی دارد. یکی از این درس ها ادعاهای برخی افراد اتلتیکوست.
خیلی از آنانی که ادعای ورزشکار بودن دارند بعد از دویدن رنگشان عین گچ دیوار سفید می شود. واکنش ظاهری شان به افزایش آدرنالین خون دقیقا شبیه به واکنش در چهره ی کسی است که گرگان گرسنه دنبالش کرده و او نیز دقایقی پا به فرار گذاشته است. به قیافه ی افراد دقت کنید. آنکس که ورزشکار است پس از دویدن چهره اش سرخ می شود، نه زرد و سفید.
12422
