وسیله یک چیز است، اما هدف چیز دیگری است. وسیله مسیری است که بمدد آن و یا از طریق آن می توان به یک هدف خاص نایل آمد. مثلا لیوان وسیله ای است که می توان با آن نوشیدنی های مایع را به راحتی مصرف نمود و یا قاشق وسیله ای است برای گذاشتن خوراک بشکل پسندیده در دهان.
نه لیوان قرار است که جای سیراب شدن ما را بگیرد و نه قاشق قرار است که مترادف با سیری و عدم گرسنگی ما باشد. چه بسا لیوان ها و قاشق ها وجود داشته باشند و ما همچنان تشنه و گرسنه باشیم و یا ما تشنگی و گرسنگی خود را رفع کنیم بدون اینکه لیوان و قاشقی در کار باشد.
اگر بخواهیم خلاف این مسئله فکر کنیم، آنگاه بضرس قاطع وسیله را با هدف اشتباه گرفته ایم. محض مثال شبکه های اجتماعی مجازی در ابتدا وسایلی بودند در راستای با هم بودن بیشتر افراد با یکدیگر، اما اکنون این وسایل جای هدف را پر کرده و خودشان سبب شده اند که انسان ها از یکدیگر دورتر و دورتر شوند.
شاهدیم که در یک مهمانی افراد کنار یکدیگر نشسته اما بمدد شبکه های اجتماعی با انسان های غایب (از جمع) در ارتباط هستند. ما متاسفانه نقد را رها کرده و نسیه را چسبیده ایم زیرا در این مثال خاص، وسیله برای ما هدف شده است. بی شک این آفتی است که دامان خیلی از انسان ها را در طول تاریخ به خود آلوده ساخته است.
در مثال آشناتر پول که قرار بود آسایش زندگی را سبب شود، خودش عامل سلب آسایش شده و جای هدف نشسته است. گویا اکنون انسان وسیله ای در نیل به هدف پول است. قدرت نیز همین طور و خیلی چیزهای دیگر. هرچه سریعتر بایستی که همگان در هر لحظه حواسمان جمع این مسئله باشد که در بستره ی زندگی، وسایل جای اهداف را اشغال نکنند. هرگز و هرگز…
12479
