شاید پیش بیاید که در حین تحلیل رویه های رفتاری خود به این مسئله باور پیدا کنیم که برخی از رویه های ما ظاهرا در تضاد با یکدیگر بوده و نظام رویه ای ما دچار استاندارد دوگانه و ناسازگاری درونی است. مثلا فردی تمایل دارد که در حین فکر کردن سکوت کرده و بنشیند و از سر تکرار این مسئله پی می برد که گویا سکوت و نشستن رویه ای برای تفکرات اوست.
اما گاهی اوقات نیز پیش می آید که در حین فکر کردن خود را قدم زنان و گویا (در حال بلند بلند فکر کردن) بیابد و آنگاه احساس کند که در حال تخطی از رویه ی اندیشیده و بازآزموده ی خود است و این عملا سرپیچی از رویه ها و مصداق یک فعل «نه چندان اخلاقی» است زیرا که فرد در حال زیر پا گذاشتن رویه ی خود است. اما این رویکرد اشتباه است. پاسخ مشخص است: آن یکی هم رویه است.
ما در اینجا عملا با دو فعل مرکب مختلف سر و کار داریم و نه یک فعل. این دو فعل عبارتند از «نشستن و فکر کردن در سکوت» و همچنین «راه رفتن و فکر کردنِ بلند بلند». از این رو حالت دوم نیز خود اصالت خاص خود را داشته و عملا تخطی از حالت اول نیست. در اینجا ما با دو حالت متضاد با یکدیگر مواجه نیستیم بلکه با دو حالت مجزا از یکدیگر مواجهیم حتی اگر شباهت های خانوادگی آن ها زیاد باشد.
پس فرد عملا می تواند هر دو حالت مختلف را در بستره ی زندگی چونان رویه های جهان بینی اش (در سطح سفلی) اقتباس کند و هیچ کدام نافی دیگری نیست. دقیقا همچون حالتی که سر میزمان دو نوع خوراک داشته و از هر دو تناول کنیم، بدون داشتن احساس عذاب وجدان از چیزی که مثلا خوردن یعنی فقط یک چیز خوردن!!!
12481 0
