آدمیزاد مادامیکه زنده است، «داشته هایش» بیش از نداشته هایش است. از این رو خوشبختی سرنوشت ما نیست، بلکه انتخاب ماست. ما انتخاب می کنیم که خوشبخت باشیم و یا اینکه برعکسِ آن، نباشیم.
خوشبختی یک ایده ی چتری است که بر فراز خیل زیادی از کیفیت های انسانی گشوده می شود؛ کیفیاتی همچون شجاعت، فراغ خاطر، استقامت، قناعت، صبر و غیره… همان کیفیت اختیاری فوق الذکر بر تمامی این صفات نیز اِعمال می شود. ما بشکل ارادی داشته های خود را انتخاب کرده و در عمل به کار می اندازیم.
در اطراف خود و در سطح جامعه بعضا انسان هایی را مشاهده می کنم که به دنبال کشف و یافتن خوشبختی به این در و آن در می زنند. خوشبختی چیزی نیست که آن را جایی بیابیم بلکه باید آن را «در همین جا و از همین حالا» بسازیم. این ساختن با نوعی انتخاب کردن عجین است.
لازم است که آن را با همین داشته هایی که بسیار بسیار بیش تر از نداشته هایمان است، از هیچ بیآفرینیم. آن هنگام که بر بسترمان روز را می آغازیم، بجای تمرکز بر نداشته ها، بر داشته هایمان متمرکز شویم. بدانیم که عمر کوتاه است و جهان در قبال ما مسئولیتی ندارد.
اگر احساس ناخوشبختی می کنیم، بدانیم که این مسئولیت خودِ ماست که آن را انتخاب کنیم. ما شایسته است که خوشبختی را انتخاب کرده و از سر این انتخاب آن را بسازیم. شجاعت را انتخاب کنیم؛ فراغ خاطر را، استقامت را، قناعت را، صبر را و غیره را و «در همین جا و از همین حالا» خوشبخت شویم.
12490
???