جدیدا بر آن شده ام که هر سال یک رویه ی مهم را بعنوان رویه ی سال معرفی کرده و تا پایان سال، انجام آن را بشکل دقیق و جدی دنبال کنم. رویه ی 35 یعنی رویه ی 35 سالگی من، چیزی که اسم آن را «رویه ی تولرانس: پایان انقلابات جهان بینانه» گذاشته ام. اما چرا پایانِ انقلاب؟ مگر نه اینکه انقلاب از ریشه ی قلب، اتفاق خجسته ای است که می تواند برای ما رقم زننده ی تمامی آن چیزهایی باشد که مدت ها خواهان آن ها بوده ایم؟!
در ماه گذشته (اسفند 97) بسیار بسیار درگیر مداقه های جدی نظری (بویژه فلسفی) در باب جهان بینی خود بوده ام. تاملات این دوره شرایطی را مهیا نمود که درک بسیار بهتری در رابطه با جهان بینی ام پیدا کنم: جهان بینی من هم ارز عقل و تجربه ی بشری است. من جهان بینی خود را در یک رابطه ی ترازی با امکانات عقل و تجربه قرار داده ام.
جهان بینی شخصی من تفسیر و برداشتی از عقل و تجربه ی انسان است. البته هر کسی تفسیر خود را دارد اما آن تفسیری بهتر است که در عمل مشکلات بیشتری را حل کرده و به درد کسان بیشتری بخورد. آنگاه قرائت مزبور از سر عقلانی تر و تجربی تر بودن، چیزی است که احتمالا به درد بیشمار کسان دیگر نیز بخورد.
من در این برهه فهمیدم که افکار، گفتار و اقداماتی که بتوان برای آن ها در چارچوب عقل و تجربه توضیحات قابل قبول دست و پا کرد، هیچ کدام ذات انقلابی ندارند. انقلاب ها صرفا به درد مسایل جزیی حیات می خورند و هرآنچه که از اساس مهم است بشکل انقلابی تغییر نخواهد کرد خصوصا اگر مرتبط با امکانات عقل و تجربه ی بشری باشد.
من در این برهه ی چندهفته ای، انقلاباتی را از سر گذراندم و سرآخر متوجه شدم که نتیجه ی آن ها در عمل بسیار ناچیز و اشتباه است، پس در وادی عقل و تجربه به این قِسم انقلابات پایان داده و سی و پنج سالگی خود را آغازیدم… تولرانسِ مسئله از آنجایی است که لازم است در باب رویه ها ره افراط را پیش نگرفته و هرچیزی را بشکل غیرافراطی دنبال کنم تا انقلابی رقم نخورد.
12507
