طعمِ توت، گوجه سبز و گیلاس (075-011)

اواخر فصل بهار برای من یعنی بوی درختان توت، گوجه سبز و گیلاس. بوی این درختان و مزه ی این میوه ها. مزه هایی نوبرانه پر از خاطرات ریز و درشت از دوران کودکی و نوجوانی. فصل امتحانات پایان سال و دل پیچه های گاه و بیگاه از سرِ افراط در خوردن میوه ها. هنوز هم در آغاز میانسالی، فصل بهار برای من خود را در این بوها و طعم ها به اوج رسانده و پایان می دهد. برگ درخشان درختان به همراه شکوفه هایی سپید و یا رنگی؛ این است جهان و مابقی همه اختراعات ما.

عجیب است که تا به چه میزان خلق و خوی ما با تغییرات فصول و طبیعت در هم تنیده شده و جریان زندگی به همان جریان طبیعت مبدل شده است. جریانی پر از التهابات: آسمان آبی، آسمان ابری، طوفانی، بارانی، درخشانی و آفتابی. گویا آنچه که ما بعنوان تغییرات خلق و خو از سر می گذرانیم دقیقا ما به ازایی در آسمان ها و زمین دارد.

عباس کیارستمی در فیلم جاودانه ی «طعم گیلاس» به تاسی از کتاب «در جستجوی زمان از دست رفته» مارسل پروست بشکل سینمایی به دَم پروستی و یا لحظه ی پروستی می پردازد: لحظه ای کوتاه آبستن یک خوشی بسیار ساده که می تواند نقطه ی بازگشت و اتصال ما به جریان زندگی لحاظ شود.

ما از طریق طناب هایی قطور از خوشی های زمخت و مستحکم به زندگی وصل نشده ایم. اتصال ما به زندگی بمدد پرتعداد و بیشمار خوشی ساده ی طبیعی چونان طعم توت، گوجه سبز و گیلاس است… آن زمان است که طعم یک میوه آدمی را به زندگی باز می گرداند.

ما هستیم زیرا که طبیعت هست و به ما یادآوری می کند که دایما یکسان نباشد حال دنیا، غم مخور… ما هستیم که غم مخوریم. غم هست که ما را بخورد و طعم توتی و گوجه سبزی و گیلاسی که منتظر است تا ما را از شکم فربه ی دنیا دوباره بیرون بزاید…

12590