تبعات کامیابی (076-011)

هنگامیکه کسی در مسیر تعالی به پیش رفته و به جایگاه های خوبی نایل می آید، آنگاه قطعا مورد حسادت اطرافیان قرار خواهد گرفت و این حسد از سمت اطرافیان چیزی نیست جز طبیعت آدمی. در این احوال، فرد موفق بشدت احساس تنهایی کرده و در نزد خود، خویشتن را از بابت موفقیت خویش سرزنش خواهد نمود؛ اما این رویکرد نادرست است. او باید به افراد حسود حق داده و مطمئن باشد که اگر در جایگاه ایشان بود احتمالا همین رفتار از خودش نیز سر می زد. از این رو لازم است که بتواند با آنان همذات پنداری کرده و ایشان را درک کند. این مسئله کار چندان سختی نیست.

متاسفانه خیل زیادی از افراد موفق از بابت موفقیت خود احساس گناه و عذاب وجدان داشته و تحت تاثیر رویکرد سایر انسان ها از وضعیت کامیابی خود احساس ناخشنودی می کنند. مثلا گمان می کنند که چندان شایسته نبوده، موفقیت شان شانسی بوده، حق کسی را خورده اند و یا اینکه خوشبختی واقعی در گرو معمولی بودن و نه چندان کامیاب بودن است. آنان گمان می کنند که چیزی در رابطه با موفقیت شان ایراد جدی داشته و آنکس که کامیاب می شود تماما از خود و جامعه بیگانه می شود زیرا که احتمالا اکثریت انسان ها چندان افراد کامیابی نباشند. خوشبختانه این احساسات نه غلط هستند و نه درست، بلکه فقط هستند.

در بالا هم اشاره کردم، فرد موفق لازم است که در این برهه ها این امکان را داشته باشد که به مسئله از چشم سایرین نگاه کند و سعی کند که به حقیقت امر نایل آید. اگرچه خوش شانسی در مسئله ی موفقیت یک اصل غیرقابل انکار است، اما هیچ موفقیتی تصادف محض نبوده و بی شک فاکتورهایی برای این مسئله (بسی مهمتر از شانس) لازم الوجود بوده اند.

بعبارت صحیح تر بعد از سال ها تلاش، فرد بشکل یک-شَبه موفق خواهد شد. سرآخر اینکه درک و مدارا با سایرین و دامن نزدن به حاشیه و تلاش در راستای حفظ سطح معقولی از خویشتن داری و فروتنی راه بُرون رفت از این معضل خواهد بود.

12591