کُره ی زمین در اساس سیال است و آنچه که پوسته ی زمین نامیده می شود (و جامد است) در اصل بخشی از این سیال است که در اثر سرد و سفت شدن همچون سرشیر بر روی قابلمه ی شیرِ جوشیده، موقتا شکل گرفته است.
سطح زمین در واقع همچون قایقی است که بر روی موج ها سوار و سرگردان است و هرازگاهی موجی بلند سربرآورده و آن را سَر و تَه می کند و این امواج همان زلزله ها هستند.
___
زلزله های اخیر که در چشم بر هم زدنی جان هزاران انسان را گرفته و صدها هزار نفر را آواره ساختند، برای من یادآور این حقیقت تلخ اند که بنیاد زندگی بر باد است.
به قول حضرت حافظ:
“بيا که قصر امل سخت سست بنيادست،
بيار باده که بنياد عمر بر بادست؛
غلام همت آنم که زير چرخ کبود،
ز هر چه رنگ تعلق پذيرد آزادست…”
___
ویلیام شکسپیر بزرگ نمایشنامه ای دارد با عنوان “هیاهویی برای هیچ” که به گمانم کل حقیقت زندگی را به زیبایی تمام برای ما در یک عبارت چند کلمه ای خلاصه می کند.
زندگی انسان “هیاهویی برای هیچ” است وقتی می بینم که طبیعت تا به چه میزان راه خود را سوا از راه انسان و زندگی اش دنبال می کند.
به گمان من، انسان برای طبیعت همچون مگسی است به دور ماتحت اسب و این اسب چموش هر زمان که بخواهد دُمی تکانده و به راحتی همگان را تار و مار می کند.
– دِی داد
پانوشت: زلزله بلای طبیعی نیست. زلزله خودِ خودِ طبیعت است. همانقدر قُلچماق، بی اعصاب، سرد، خشن و شبیخون زننده.
