من یک منش و روش سوسیالیستی در تعیین قیمت دوره هایی که برگزار می کنم دارم و این یعنی اینکه متناسب با مرتبه ی شغلی و طبقه ی ثروت دانشجو، شهریه ی دوره ها را تعیین می کنم و زین سبب، حتی (بجز در موارد خیلی استثنایی) از دانشجویان مناطق محروم هم پول می گیرم؛ البته از ایشان خیلی خیلی کم می گیرم اما می گیرم، زیرا که:
یک) دانشجو فکر نکند که منتی بر سر او گذاشته شده است، بلکه فکر کند که پول داده و در حال دریافت خدمتی است و از این رو غرورش خدشه دار نمی شود.
دو) دانشجو دوره را جدی بگیرد و بداند که دوره چیز مفتی نیست که بخواهد سَرسَری در آن شرکت کند.
و سه) خود دانشجو نیز یاد بگیرد که پول بگیرد و خجالتش را در هنگام پول گرفتن از دیگران در قبال انجام خدمتی که عرضه می دارد، مدیریت کند؛ زیراکه متاسفانه در فرهنگ محافظه کار ما درست جا نیافتاده است که “پول خود را طلب کردن” حق است و اصلا چیز خجالت آوری نیست.
– دِی داد
پانوشت: پول پرست نباش اما چنانچه در قبال کاری حرفه ای که انجام می دهی پولی نمی گیری، تلویحا یعنی اینکه در آن کار حرفه ای نیستی.
