گونه ی خجالتی (068-003)

خیلی از حرف هایی که ما آدمیان به زبان می آوریم، حقیقت ندارند و این از آن جهت است که معمولا چیزهایی را که می گوئیم، قبول نداریم! می گوئیم زیرا فکر می کنیم که آن چیزها خوب هستند، علیرغم اینکه باوری بدآن ها نداریم.

مثلا قشر خاصی از جامعه را می کوبیم اما در دل به آن ها عشق می ورزیم و یا اینکه به ایشان حسد می کنیم. کار خاصی، تفریح خاصی و یا مکان خاصی را نکوهش می کنیم در حالیکه خودمان شیفته ی آن کاریم، دلمان می خواهد به آن تفریح خاص بپردازیم و یا اینکه در آن محل ویژه رفت و آمد کنیم. چه چیزی حقیقتا باعث می شود که عمده ی آدمیان حرف هایی این چنینی بر لب برانند؟! چه چیزی عملا سبب ساز می شود که اینگونه قلب ما و زبان ما دو راه متفاوت از هم را پیش بگیرند؟!

من در این زمینه فرضیه ای دارم: آدمی گونه ای خجالتی است. او خجالت می کشد که تمایلات و خواهش های واقعی خود را به زبان آورد. چیزی را دوست دارد اما خجالت می کشد که آن را مطالبه کند. این خجالتی بودن سبب می شود که این چنین حرف دل خود را قورت داده و در عوض حرفی بگوید که احتمالا بیشتر به مذاق جامعه خوش است. صرفنظر از چیزی که در جامعه باب می شود، انسان همواره حرف دل خود را ناگفته باقی گذاشته است. من بر این باورم که پیشرفت جوامع در گرو شجاعت آن دسته ی بسیار اندک از آدمیان بوده که جرات کرده و حرف دل خود را به زبان آورده اند.

“پسرکی که پدری بقال دارد، به مغازه ی پدر می رود. پدر از وی می پرسد که چه میل داری تا از یخچال مغازه به تو بدهم. پسر که هر گونه خواهشی را در تضاد با موفقیت مالی پدر می داند، خجالت می کشد و می گوید که میلی ندارد. پدر به بستنی های خوشمزه ی داخل یخچال اشاره می کند و می پرسد که آیا از این بستنی ها دوست دارد اما پسرک با گونه های قرمز پاسخ می دهد که نه بستنی زیاد دوست ندارد… و بدین سان پسر برای همیشه خود را از خوردن بستنی جلوی پدر محروم می کند، اگرچه همیشه در غیاب وی به بستنی ها ناخنک می زند…”