یکی از متولیان صنعت نان کشور در یکی از مصاحبه های مطبوعاتی خود ادعا می کرد که چیزی تحت عنوان “بازیافت نان” نمی بایست که وجود داشته باشد!
تز ایشان در این مسئله این چنین بود که عدم مصرف بخش زیادی از نان (که عملا باعث نیاز به بازیافت می گردد)، بعلت عدم پخت صحیح نان است و اگر این مشکل برطرف گردد، آنگاه نیاز به بازیافت مسئله ای بلاموضوع خواهد بود. البته این گفته پربیراه نیست، ولی تمام مطلب هم نیست. با توجه به اینکه ایشان خود از صاحبان بخشی از صنعت نان بود، علت این مسئله را در پس پرده ی پخت سنتی نان می دانست و تلاش داشت که با این تزِ افراطی، توجه عموم را به بهتر بودن پخت صنعتی نان جلب نماید.
از انگیزه های تبلیغاتی ایشان که در گذریم، می رسیم به جان کلام وی و نقد آن در این مجال… همه چیز می بایست بازیافت شود، حتی اجساد آدمیان! ما حتی اگر این امکان را داشته باشیم که مرغوب ترین نان صنعتی جهان را تولید کنیم، باز بی نیاز از امر بازیافت نان نخواهیم بود. ممکن است که همان بهترین نان مزبور از دست کسی بر زمین افتد! آیا باید آن را دور ریخت؟! نه! می توان آن را بازیافت نمود.
علل بیشمار دیگری را می توان برشمرد که بموجبشان ما نیازمند بازیافت نان هستیم. ممکن است در اثر سهل انگاری مصرف کنندگان، حجم بسیار زیادی از بهترین نان های تولیدی پس از خریداری، بیات شده و دیگر قابل استفاده نباشند. حتی ممکن است در خودِ واحدهای پخت و پز نان های صنعتی نیز، بعلت مشکلات فنی در پخت نان، شرایطی حادث شده و مقدار زیادی از نان ها قابل مصرف نباشند.
تمامی این موارد فوق الذکر و بیشمار علل دیگر زمینه ساز این مسئله هستند که حتی در مترقی ترین کشورهای دنیا، ساز و کاری برای بازیافت نان وجود داشته باشد… بطور کلی، قدرت بازیافت تولیدات، یکی از مولفه های پیشرفت در هر صنعتی است…
