سودولوژیا فانتاستیکا (128-003)

{بر این باورم که شجاعت راستین در گرو توانایی ما در رویارویی با خویشتن واقعی است. بر تو که “رو در رو” با خودت ایستاده ای، درود می فرستم!}

چند نفر از ما جسارت کافی را برای رویارویی با خویشتن واقعی خود، دارا هستند؟! متاسفانه تعداد بسیار بسیار اندکی! عمده ی مردمان از این مواجهه هراسان می شوند و ترجیح می دهند که بجای این تقابل، از خود فرار کنند. فراری که در کوتاه مدت شرایطی را مهیا می سازد که ایشان از بار سنگینِ مسئولیتِ پذیرفتنِ خودِ واقعی شان، شانه خالی کنند. اما آخر چرا؟! چرا ما تا بدین حد برای خودمان ترسناکیم؟! چرا تا بدین حد، نگریستن به پرتره ی وجودی مان، ما را مضطرب می سازد؟!

بگمان من این مسئله ریشه در تصاویر اشتباهی دارد که بعنوان تصاویر ایده آلی از خود انتخاب کرده ایم. فرض کنید که فردی از یک طبقه ی اجتماعی متوسط رو به پایین که بعنوان یک شوفر مشغول به کار است، خود را با ثروتمندترین افراد جهان و وضع زندگی آن ها مقایسه کند. نتیجه چیزی جز روان-نژندی وی نخواهد بود.

او از مرحله ای در این مقایسات پی می برد که در حال فروپاشی است، پس برای جلوگیری از این مسئله ی دردآور، تلاش خواهد کرد که از خودِ واقعی خود فرار کرده و به یک مأمن پوشالی و دروغین پناه برد، مأمنی فانتزی که همواره در کوتاه مدت قادر است که به وی احساس امنیت داده و او را از گزند آسیب های حاصله از مقایسه ها برهاند.

اما آرامش چنین پناهگاه هایی کوتاه مدت است و فرد مزبور چاره ای ندارد که بزودی آن را ترک کرده و مأمن پوشالی در ظاهر بزرگ تری را برای خود آماده کند. در این شرایط است که مجبور می شود تا قوه ی تخیل خود را به کار انداخته و با فانتزهای جدید، تصویر دروغین خود از خویشتن خویش را با رنگ و لعابی مصنوعی بیآراید.

البته نتیجه ی نهایی این روندهای غیرعادی در خوراندن رویاها به جان واقعیت، دیر زمانی به درازا نخواهد انجامید و فرد مزبور که در کوتاه مدت خود را از چاله ی روان رنجوری رهانده است، به چاه روان نژندی ویرانگر، در خواهد غلتید…