آنانی که روحیه ی کمالگرا داشته و راغب به آنند که در موقعیت ها بشکل کاملی ظاهر شوند، پیش می آید که دچار آفتی گردند که من آن را “روباتیسم کرداری” می نامم. این عارضه خود را در رفتار و گفتار آنان متجلی ساخته و ما شاهد آن هستیم که آنان فشار روانی زیادی را در اثر عمل کردن افراطی به تمامی فرامین و مقررات شخصی خود احساس کنند.
آنانی که از اختلال OCPD در رنجند، بیشتر در معرض این خطراند که روبات شوند. جملاتشان حالت و لحن عادی را از دست داده و شبیه به لحن روبات ها عاری از هر گونه فراز و فرودی می گردد. رفتارهایشان خشک و قالبی است و متاسفانه کمترین انعطافی را در رویکردهای خود مجاز نمی دانند. به خطا گمان می کنند که برخوردهای ذهنی خشک و کاربست ناپذیرشان بهترین نوع مواجهه با پدیدارهای دنیای اطراف است و از همه بدتر اینکه گمان می کنند فقط خودشان درست فکر می کنند و دیگران همگی بر سبیل خطا هستند.
من خود شخصا در برهه هایی از این مسئله در رنج بوده ام. به خوبی به یاد دارم زمانی که عمده ی تحقیقات علمی ام در حول هوش مصنوعی و الگوریتم خودآگاهی دور می زدند، تلاش می کردم که بتوانم چونان یک روبات، منطقی فکر و عمل کرده و از خطاهای احساسی بر حذر باشم. به یاد می آورم که تلاش می کردم بشکل ماشینی خودآگاه از محیط اطراف داده جمع کرده، آن ها را در الگوریتم ها، رویه ها و توابع ذهنی خود ریخته و خروجی های سازگار دریافت دارم، خروجی هایی که انتظار داشتم خیر حداکثری من و اطرافیانم در آن ها نهفته باشد!
از آنجاییکه می دانستم یک ماشین خودآگاه یک ماشین یادگیرنده است، بشکل ارادی تمام قوای ذهنی – روانی خود را معطوف بهتر کردن و وسعت بخشیدن به خودآگاهی خود نموده و تماما قصد من این بود که پا در جای پای روبات های عزیز بگذارم! ولی هم اکنون این رویکرد عجیب برایم خنده آور جلوه می کند زیرا که به نیکی می دانم که روبات ها در بهترین حالت قرار است که شبیه به انسان ها گردند نه اینکه انسان های ره گم کرده ای همچون من عقبگرد کرده و نقش روبات ها را بازی کنند!
?