کادر پزشکی سیار مشتمل بر بهیاران، پرستاران و اطباء مستقر در آمبولانس ها معمولا در حین انجام ماموریت های درون شهری با صحنه های عجیبی روبرو می گردند.
این افراد که مسئول رسیدگی به مشکلات جسمی حاد انسان ها هستند، در هنگام بروز حادثه ای در منازل به سمت آنجا رهسپار شده و توقع از آنان این است که در اوج این لحظات بحرانی در بالین بیمار و یا فرد آسیب دیده باشند. بفرض اینکه فرد نیازمندِ کمک بزرگ خانواده ای باشد که در اثر سکته ی قلبی تعادل خود را از دست داده است، این تیم علاوه بر یاری خواه مزبور با اعضای خانواده ی وی نیز در ارتباط خواهد بود و همین مثلث تشکیل شونده است که در زمان هایی رقم زننده ی عجیب ترین مسایل قابل تصور آدمی است.
در مواردی مشاهده می شود که فرد بیمار و یا نیازمندِ کمک به حال خود رها گشته است. اطرافیان وی به او کمترین توجهی ندارند و حاضر نیستند که کوچکترین کمکی به تیم درمانی کنند. وقتی تیم درمانی از اطرافیان پرسش هایی در رابطه با وضعیت سلامتی وی می کند، آن ها شانه بالا انداخته و اظهار بی اطلاعی می کنند گویا که هرگز با وی زندگی نکرده اند.
در نمونه هایی دیگر، یک مورد اورژانسی برای عضو یک خانواده سبب ساز می شود که جنگ و جدال های فروخفته ی یک خانواده سر باز کرده و اطرافیان بیمار به جان یکدیگر افتاده و حرف های نگفته ی خود را در آن موقعیت بحرانی به زبان آورند، حرف هایی که بعضا منتهی به جدال های فیزیکی نیز می شود. گاهی اوقات مشاهده می شود که با بیمار بدرفتاری کنند و در لحظات زمین گیری وی بخواهند که عقده های خود را گشوده و دق دلی خود را خالی کنند.
این رخدادها در خانواده هایی که نابسمان بوده و بتبع آن از مشکلات رفتاری و مالی فراوانی نیز در رنجند، بیشتر به چشم می خورد زیرا که بیماری یکی از اعضاء برای دیگران تنگناهای مالی به همراه خواهد داشت. خانواده هایی که همه ی اعضایشان در یک اطاق تنگ بر روی زمین می خوابند، در چنین لحظاتی بیشترین احتمال درگیری را دارند.
در موردی که یکی از پرسنل آمبولانس تعریف می‌کرد، وقتی مشکل قلبی شب هنگام مادرِ خانواده، پای اورژانس را به درون خانه باز کرده بود، فرزندان بزرگسال به جان هم می پریدند، پدر نیز تختِ تخت در گوشه ای لحاف را بر صورت خود کشیده و نمایشی خرناس می کشید که کسی مزاحمش نشود [و بگمانم این تجلی عشق در لحظات بحرانی است…]
امیدوارم شاهد چنین چیزهایی نباشم.