جهان و مُخاطراتش (005-008)

این جهان آبستن بدترین مخاطرات است اما آدمی می بایست که برای بهترین رویدادها امیدوار بماند و گویا که چاره ای جز این نیز ندارد. با یک نگاه عرفی بدترین ها و بهترین ها کاملا مواردی تعریف شده هستند و در این نوشتار نیز همان تعریف عُرفی مدنظر من خواهد بود.

آینده ناقطعی است و کسی نمی داند که چه چیزی قرار است که در این بازه ی پیش رو رقم بخورد. اگر ما برای وقوع بهترین رویدادها امیدوار باشیم، بمرور زمان قادر خواهیم بود که کردارهایمان را از جنس همان بهترین ها کنیم و پس از برهه ای مقتضی، دیگر بهترین ما همان چیزی است که بوده ایم و برایش تلاش کرده ایم. تحمل مصائب زندگی با چنین رویکردی آسان تر خواهد بود.

این رویکرد همچون سیستم عاملی است که ویروس نمی گیرد و اگر نیز دچار اختلالی در عملکرد شد، قادر خواهد بود که زودِ زود دوباره خود را از نو آغازیده و پردازش کننده ی ورودی ها و ارایه دهنده ی خروجی هایی مطلوب باشد. وقتی به اطرافیان خود (بویژه نسل جوان) می نگرم، تمامی ایشان را پر از دلهره های وجودی و یا همان Angst معروف می یابم. همگان مضطرب اند و این اضطراب در اثر نگرانی برای آینده است.

شنیده ایم که افراد افسرده آن هایی هستند که در گذشته سیر می کنند و آنانی نیز که اضطراب زندگی شان را مختل کرده است، آن هایی هستند که در آینده غور می کنند. گویا راه برون رفت از این مهلکه همانا زیستن در حال توامان با پذیرش گذشته و امیدوار بودن به درخشش آینده است.

دوستی می گفت که در جاده ی زندگی، گذشته نگری فقط در حد نگاه به “آینه ی عقب-بینِ خودرو” جایز است. من نیز اضافه می کنم: “راندن به سمت آینده در خلال لذت از رانندگی، البته با این امید که تصادفی در جاده ی پیش رو منتظرمان نخواهد بود…”