اظهار نظر (015-008)

اولی: من از انگور هسته دار خوشم نمی آید.

دومی (بی درنگ): چطور می توانی تا این حد کج سلیقه باشی؟! من عاشق انگور هسته دار هستم. دلم می خواهد هسته ها را نیز زیر دندان هایم خِرت خِرت بجوم و پس از آن، بسادگی ببلعم. راستی می دانی که هسته ی انگور حاوی روغنی است که به سلامتی پوست کمک رسان است. تو هم هسته ها را بخور!

اولی: من عادت به شستن لباس های جین خود ندارم، زیرا گمان می کنم که این دست البسه پس از شستشو، کیفیت اول خود را از دست می دهند.

دومی (بلافاصله و با لحنی تحقیرآمیز): نمی توانم باور کنم که کسی پیدا شود که لباس هایش را نشوید. دیگران چه گناهی کرده اند که چنین افرادی را تحمل کنند؟! من خود شخصا همه ی لباس هایم را هفته ای دو بار می شویم. برای شستشوی جین ها هم لازم است که به دستورالعمل مربوطه رجوع کنی. کافی است که آن ها را…

متاسفانه همگان شاهد این دست اظهارنظرهای شنوندگان در حین یک گفتگوی ساده هستند. قدیم ها وقتی می خواستند کلام کسی را تحقیر کنند، به وی می گفتند: “کی از تو نظر خواست؟!” یا اینکه “تو یکی، اظهار نظر نکن!” اگرچه شاید آن ها این مسئله را ناحق بکار می بردند، اما شاهدیم که این عبارت را بتوان بحق برای خیلی از شنوندگان خود به کار بریم. آدمیان عادت به شنیدن ندارند، برعکس عادت کرده اند که دایما حرف بزنند و بدبختانه تمامی این حرف ها نیز با نوعی قضاوت و اظهارنظرهای بیجا همراه است.

اگر شما هم دقت کنید، به نیکی خواهید دید که دیگران هیچ تمایلی به شنیدن سخنان شما ندارند، بلکه برعکس حرف هایتان را جوازی در راستای اظهارنظرهای نابجا خود در موارد پیش کشیده شده بتوسط شما قلمداد می کنند…