“همانطور که با دست خوراکی به دهان می گذاریم نه با پا، باید با زبان سخن بگوییم و نه با دست و پا، اما دیگر با زبان سخن گفتن بسیار تکراری و غیرقابل اعتماد شده است. شاید وقت آن باشد که با اعمالی که از دست و پایمان سر می زند سخن بگوییم تا در میان تمامی این سخن های از دهان برآمده، سخنمان دیده شود، شاید در این همهمه ها دیگر صدا به صدا نرسیده و سخنی به گوش نمی آید، شاید دیگر وقت آن است که سخن ها دیده شوند، سخن ها رفتاری شوند، لمس شوند و بدین روی اثر خود را بر مخاطب گذارند.”
***
همگان حرف می زنند اما عملی مشاهده نمی کنیم. البته شاید تقصیری ندارند، شاید از همان اوان زندگی یاد گرفته ایم که اندیشه های خود را به زبان بیاوریم تا برایمان آن ها را عملی کنند، اما متاسفانه در گذر زمان دیگر به دره ی این اشتباه در می غلتیم که حرف زدن یعنی عمل کردن و اینگونه می شود که فقط صداها شنیده می شوند و دیگر چیزی دیده نمی شود. چیزی رخ نمی دهد که رخدادش شادی به دل آدمی آورد. در ارتباطات روزمره نیز به همین منوال عمل می کنیم.
معمولا در مقابل هر پرسشی، هر جمله ای و حتی هر درخواستی، بجای عمل کردن، فقط و فقط حرف می زنیم. مثلا کسی به ما می گوید: “چقدر شما امروز شاداب بنظر می رسید!” و ما بجای صرفا یک عمل دیدنی مثلا یک لبخند و تکان دادن سر به نشانه ی تشکر و نگاه کردن به چشمان وی، سر خود را پایین گرفته و یا به طرفین می چرخانیم و با کلی طمطراق می گوییم:
“آره! احتمالا شب خوب خوابیده ام. شاید البته این شادابی بخاطر صبحانه ی امروز بوده باشد. راستی، این روزها هوا هم کمتر آلوده است و شاید این شادابی در اثر هوای خوب شهر باشد. چند روزی هم هست که ورزش می کنم و آب زیادی می نوشم، البته شما همیشه به من لطف دارید. چشمانتان شاداب می بیند. اونطوری ها هم که شما می فرمایید، نیست. این را نمی گویم که فکر کنید می ترسم چشمم زده باشید اما مادرم قصه ای از زنی را برایم در کودکی…”
چقدر به دل نشست اين نوشتار
باميد عملكرد!