آن کس که این کاره نیست! (141-004)

پیش آمده است که آراء خود را برای سایرین بدون درخواستشان قرائت نموده ام. اگرچه در ظاهر گوش می دهند اما بنظر می آید که عمیقا علاقه ای به این کار ندارند. برعکس این مقوله نیز رخ داده است، یعنی کسانی از من درخواست نموده اند که نوشته های من را بخوانند و من اگرچه خود راغب به این کار نبوده ام، در ظاهر اشتیاق نشان داده اما این مقوله را با پشت گوش انداختن مشمول زمان کرده و از سر خود باز نموده ام.

مقدمه ی بالا مرا به یاد روایت جاده ی سربالایی / سرپایینی می اندازد. این دو اگرچه متضاد بنظر می رسند اما عملا یکی هستند. اینکه کدام یک از جاده ها در نظر ما خودنمایی کند بستگی به جایگاه خود ما دارد. حکایت خوانش آراء من در مقابل مخاطبین عام نیز صورت بندی جدیدی از همین مقوله است. اینکه من آراء خود را در مقابل کسانی بخوانم که این کاره نیستند، حالا چه خودشان اشتیاق داشته باشند (سربالایی) چه نداشته باشند (سرپایینی) و یا اینکه من و اشتیاقم بعنوان ناظر ثانی کجای این ماجرا قرار می گیرد و این ها همه با هم نشان خواهند داد که قضاوت ایشان در رابطه با نوشته ها چه خواهد بود.

آن کس که این کاره نیست، درکی از اتفاقی که در حال رخ دادن است ندارد. با مدل های ناقص فکری خود به کار تو می نگرد و قاعدتا ژوژمانی ناشایست نسبت به ارزش زیباحسیک کار تو ابراز می کند. افرادی را همه ی ما دیده ایم که به مهمترین قطعات موسیقی جهان وقعی نمی نهند، یا اینکه مثلا کارهای نقاشی ون گوک را شبیه به نقاشی های دوران کودکی خود می انگارند که در آن نقاش مهارت کافی برای استفاده از قلم مو را نداشته و بدین ترتیب رنگ ها در هم پخش شده اند.

در رابطه با فخر کارهای پست مدرن، قضاوت افراد غیراین کاره که از این هم پرت و پلاتر است. در کل بر این باورم که کارهای خود (چه فلسفی، چه علمی، چه هنری و چه جهان بینانه) را در معرض قضاوت افرادی که این کاره نیستند قرار ندهم زیرا با ژوژمان نابجای خود، فخر اثر را به تباهی می کشند. شاید سبکی که من در آن می نویسم، سبک پاپ نیست. سبک من پر از تکرار است تا معنا بسازد. به یاد دارم، دخترکی که این کاره نبود با شنیدن قطعه ای از ونجلیس همین اصطلاح را بکار برد: “پر از تکرار!”