دوستانی دارم که حقیقتا می توان صفت موسیقی دان را به ایشان نسبت داد. با هم عمدتا گفتگو می کنیم. گفتگوهایی در باب هنر و زیبایی شناسی. یکی از موضوعاتی که در رابطه با آن با چند نفری از ایشان گفتگو کرده ام، مقوله ی موسیقی برای کودکان است. ادعایی که عمده ی ایشان می کنند دال بر وجود قسمی از موسیقی است که می توان آن را منحصر به کودکان دانست و اینکه مثلا اقسام دیگری از موسیقی هرگز به درد کودکان نمی خورد.
جا دارد اول بیان کنم که منظور من از موسیقی، موسیقی محض است و نه شکل کلام دارِ آن که ممکن است فحوای کلامی (ترانه) اش با شعور شناختی و یا دغدغه های کودکان همنوا نباشد. بر اساس این اصل می خواهم ادعا کنم که هرگز بر هیچ اساس اصیلی نمی توان موسیقی را از موسیقی جدا ساخت. پس ایده ی موسیقی کودکانه، ایده ی باطلی است.
من شخصا تمامی موسیقی هایی را که می توانم بعنوان قطعات مطلوب خود قلمداد کنم، در سنین کودکی شنیده و در همان سال ها شیفته ی آن ها گشته ام. قطعاتی که کسی آن ها را کودکانه قلمداد نمی کند. موسیقی کودکانه را کودکان ننواخته اند، ما بزرگسالان برایشان نواخته ایم و آن ها که چاره ای جز انتخاب بی چون و چرای آن نداشته اند، در ما بزرگسالان این پندار پوچ را رقم زده اند که کودکان چنین چیزی می طلبند و سپس در راه خود ثابت قدم تر شده ایم.
بنظرم اگر کودکان حق انتخاب شنیدن قطعه ی موسیقی مورد علاقه ی خود را داشته باشند، قضاوت های زیباحسیک آنها با بزرگسالان تفاوتی نخواهد داشت. یک کودک از دیدن منظره ی کوهستان آلپ همانقدر به وجد می آید که یک بزگسال. این سن و سالِ کم به این معنا نیست که ایشان مثلا آلپ را دوست ندارند و بجایش آشغال دانی های روباز اطراف شهرها را زیبا قلمداد می کنند. خیر!
من بر این باورم که قضاوت زیبایی شناختی کودکان از آن حیث که غریزه ی سرکوب نشده ای ندارند بسا از قضاوت های بزرگسالان صحیح تر است، همانطور که کودکان حساسیت های جدی تری نسبت به مزه ی غذاها در مقایسه با بزگسالان دارند و طعم ها را بیشتر شناخته و طالب بهترین آن هایند و به هر چیزی لب نمی زنند و کسی نمی تواند آن ها را مجبور کرده که چیزی را برگزینند که خوشمزه قلمداد نمی کنند و مصلحت هم سرشان نمی شود حتی تا سر حد مرگ از گرسنگی…
و نهایتا اینکه عدم توانایی کودکان در نقاشی و یا آشپزی علت این نمی شود که فکر کنیم از طرح ها و طعم ها چیزی سرشان نمی شود. تکرار می کنم که موسیقی کودکانه ژانری تقلبی در موسیقی است و به همان اندازه مضحک است که بگوییم منظره یا طعمی کودکانه!
