(آئینیک / بهزیستیک / بِهرَوشیک / Ethics)
می توان بضرس قاطع گفت که اخلاق متعالی ترین دانشی است که آدمی بدان (در طول تاریخ حیات خویش) نایل گشته است. آن چیزی که از اخلاق نزد فیلسوف مراد می شود، گفتمانی است عقلانی بجهت نیل به یک نظریه ی دانش محور در باب موضوعاتی خاص.
انسان از دیرباز سعی در شناخت جهان خویش داشته است. حوزه های مختلفِ گفتمانی در تاریخ دانش، عموما با موضوعات مختلفی که این گفتمان ها مفعول شناخت خویش قرار داده بودند، از یکدیگر تفکیک شده اند. جانور موضوع علم جانورشناسی است و ماده ی کیهان موضوع علم فیزیک! حال نکته ای که اشاره بدان حایز اهمیت است، موضوعی است که با پرداختن عقل محور به آن، گفتمان اخلاقی شکل خواهد گرفت.
با یک نگرش ….. هرگاه ما مفهوم “غم” را مورد یک واکاوی عُقلایی قرار دهیم، گفتمان دانش محور اخلاق شکل خواهد گرفت. معنایی که از غم نزد فیلسوف اخلاق دان مستفاد می گردد همانا یک حالت روانشناختی – فیزیولوژیایی نخواهد بود بلکه همان وضع وجودشناختی است که فرار از آن مستلزم اخلاقی بودن است.
