ویتگنشتاین در جایی گفته است که معنا را فراموش کرده و به دنبال کاربرد باشید. از این رو قصد ندارم که در این جا به توصیف معنای واژه ی “ارزش” بپردازم، بلکه می خواهم در یک ظرف گفتمان اخلاقی کاربرد این واژه را مورد مداقه قرار دهم. با پذیرفتن این قرائت از نظریه ی اخلاقی که همانا پذیرش آن به مثابه یک دستگاه ارزش ساز چیزی بیشتر نیست، رویکرد خود نسبت به مفهوم کاربردی ارزش در چنین دستگاهی را مشخص خواهم کرد.
یک دستگاه همانا ساختاری است متشکل از بن پاره هایی که این بن پاره ها در تقابل با یکدیگر معنا پیدا کرده، همگی نسبت به یکدیگر دارای ارتباطات درون ساختاری هستند و با تعاون با یکدیگر در راستای غایت دستگاه مزبور نقش مکملی خویش را بازی می کنند. بنابراین ارزش همانا یکی از بن پاره های یک نظام ارزشی است که در ارتباط تنگاتنگ با سایر بن پاره های سیستم ارزشی مربوطه است.
نظامات ارزشی گوناگون فرمول ها و قواعد سیستمی متفاوتی برای تولید ارزش های دورنی خویش دارا هستند ولی با این رویکرد ارزش چیزی نیست جز یک قطعه از تنه ی مکتب اخلاقی مقبول گروهی از آدمیان…
